AfbeeldingWONING - Dhr. Ted Hielckert;
Interview met dhr. Ted Hielckert door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING).
Ted Hieckert, een verbindingsman, Marinier.
Na de Mulo wil ik eigenkijk wel graag naar de HTS en zit in een brugklas. Ik ben 19 jaar, het is 1959, ik moet in dienst. Omdat de Marine, heb ik gehoord, goede opleidingen geeft, geef ik me op voor dit onderdeel van onze krijgsmacht. Maar dat wordt het niet helemaal, het wordt het Korps der Mariniers. Maar ook dat geeft me een soort vertrouwd en dus goed gevoel.
Dat komt omdat mijn vader, destijds werkzaam voor het Rode Kruis in ons voormalig Nederlands Indië, op zijn medische bezoeken van de diverse kampongs op Java, altijd vergezeld werd door Mariniers. Ik heb dat als kind wel meegemaakt, want ik ben geboren in Semarang op Java. Later moesten we samen met vele anderen gedwongen naar Nederland.
Omdat het van vader de bedoeling was om in Indonesië te blijven, gingen we eigenlijk zo laat naar Nederland dat er geen algemene regeling meer was. We moesten dus zelf maar zien weg te komen. De regering Soekarno had alles wat van Indische Nederlanders was geconfisqueerd. En ondanks dat oma volbloed Javaanse was en wij zelf allemaal gedeeltelijk Indonesisch werd ons alles afgenomen.
We hadden dus niets meer. Het enige wat we nog konden doen was via het Nederlandse Consulaat een lening opnemen om de overtocht en het verblijf op het schip, de Johan van Oldebarneveld, te kunnen betalen en te ontsnappen aan het nu toch wel vijandige land.
Het is een kostbare operatie, vader en moeder en zeven kinderen, ik ben dan 15 jaar.
Dan, 4 jaar later, de oproep voor de krijgsmacht.
Ik weet dat de kwestie Nieuw Guinea speelt, net als elke andere Nederlander, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Ik wil een technische opleiding, dat is het belangrijkste voor mij op dat moment. En dat lukt ook, ik zal verbindingsman worden en daarom moet ik eerst nog 9 maanden een opleiding volgen.
Daarna volgt dan vlot de oproep voor Nieuw Guinea. Niet helemaal, maar aardig in de richting van mijn herkomst.
Ik realiseer me nu, terwijl dit verhaal speelt, dat het later toch anders is uitgepakt. Het werd werken, geld verdienen en in de avonduren bijleren. De uitzending dus, niet naar de Antillen (ook een kleine wens), maar Nieuw Guinea.
Ik krijg mijn tropenuitrusting, gevechtstenue etc.
Wereldwijd is er dan de mening dat we Nieuw Guinea af moeten staan. De dekolonisatie gedachte overheerst. Maar Nederland wil dat niet, niet voordat de Papoea’s hun land zelf kunnen besturen. En Nederland wil dan toch ook nog graag een vinger in de pap houden.
Kostbare ertsen, olie, dat speelt zeker ook nog een rol.
Er moeten dus voor de veiligheid en de dreiging van een openlijke oorlog door Indonesië, troepen naar dat deel van de wereld.
Maar niet openlijk, als burger via de burgerluchtvaart worden we naar Nieuw Guinea toegestuurd. Voor ons natuurlijk een groot en prachtig avontuur.
Er zullen uiteindelijk zo’n 30.000 manschappen worden ingezet. In totaal vallen er aan Nederlandse kant 103 doden. De aantallen aan Indonesische zijde zijn niet bekend.
We vliegen van Schiphol via IJsland, Alaska en Tokio naar Nieuw Guinea. De reis duurt ruim 2 dagen en het is interessant en heel bijzonder. Bovendien is dit de eerste keer voor mij in een vliegtuig. Trouwens voor vrijwel iedereen, wie maakte er in die dagen nou een vliegreis en dan ook nog zo ver weg.
Het is inmiddels juli 1961 en we komen aan op Biak, de warmte valt als een zware klamme deken op ons neer.
We krijgen een toespraak, onze uitrusting en een plaatsje in de kazerne, een brits en een kast.
Eerst maar eens even slapen, daar is de afgelopen dagen niet al te veel van terecht gekomen.
Biak wordt trouwens mijn standplaats, van hieruit zal ik waarschijnlijk uitgezonden worden.
We krijgen 1 week de tijd om te acclimatiseren, je lichaam heeft wat tijd nodig om zich aan het nieuwe klimaat aan te
2014, 2014
{57448E46-F6DB-4A5B-8B77-BEB74078A14E}