Henk Hulleman: 'Een zoon moet vrij kunnen boeren'

'Ik was 68 toen ik van de boerderij af wilde. Van Reinier hadden we al snel vernomen dat er geen boerenbloed in zat. Trekker rijden kon hij wel maar verder had hij er geen idee van. Als Menno niet voor de dag was gekomen, zou ik geen opvolger hebben gehad. Hij was ergens in de twintig en wist niets anders te doen. Toen zei hij dat hij wel boer wilde worden. Hij heeft de hogere Landbouwschool gedaan en heeft stage gelopen in Canada. Dus toen wij er vanaf wilden, nam Menno de boerderij over. Hij heeft toen 40 bunder land van ons gekocht. Zoveel hadden we in eigendom. Dat moest natuurlijk voor de laagste prijs, anders kon hij geen boer zijn. We hadden waarschijnlijk meer geld kunnen beuren als hij geen boer was geworden. Maar aan de andere kant had je de boerderij misschien nooit kunnen verkopen. Hij heeft nu al 53 bunder in totaal. Ik hoorde laatst iemand van de bank zeggen dat boeren beter maar wat land konden verkopen om van de opbrengst een stal te bouwen, maar dat wringt echt bij mij. Ik vind het beter om land te hebben. Toen we naar de notaris waren geweest voor de overdracht, moest er ’s nachts nog een koe kalven. Menno woonde nog op zichzelf in Kuinre dus wij sjouwden ’s nachts nog met dat kalf om huis. Terwijl het niet eens meer van ons was. Maar daar hebben we nooit een punt van gemaakt. Zo werkt het nu eenmaal.

Op onderdelen heeft Hulleman weleens bedenkingen bij hoe zijn zoon boert. ‘Hij moet zich maar redden’, denk hij tegelijkertijd. ‘Ik ken ook een boer die nog bij de boerderij woont nadat zijn zoon het heeft overgenomen. Hij hoort dan natuurlijk alles, ook hoe laat de melkmachine aan gaat. “Die verrekte jongen gaat er niet op tijd uit”, zegt hij dan. Daar hebben ze dan weer woorden over. Dat wilden wij niet hebben. We hebben het er wel over gehad om bij de boerderij te blijven wonen, maar uiteindelijk hebben we het niet gedaan. We konden een huis kopen in Sint Jansklooster en wonen daar nog steeds. Het is goed zo. Een zoon moet vrij kunnen boeren.’