Deel 19 - Zeepiratenzenders, een doping en onze 1e band.

Bij m`n moeder thuis hadden we naast de distributieradio, die in de keuken was, in de voorkamer de gewone radio, waarop we met een beetje geluk met helder weer Radio Veronica konden ontvangen. Eduard was een meester in het tevoorschijn toveren van al die zenders zoals Radio Caroline, Radio London en in latere jaren Radio Noordzee. Het was allemaal zo sensationeel en dan nog wel vanuit zee en dan te bedenken dat die lui weer en wind trotseerden om het allemaal te laten gebeuren. Zij waren toch wel ware enthousiastelingen, bewogen om dat waar te maken waar ze voor stonden.

S’ woensdags en `s zaterdags was er Teenager Muziek Expres met de laatste nieuwtjes van de beatmuziek die al in volle bloei was. De muziek spetterde uit de golven en het was soms net of je het gevoel van de zee kon voelen. Je voelde een vleugje vrijheid. Het was1964/1965. De tijd van "Just one look", "Here i go again" en noem maar op. The Kinks, The Small Faces en The Who.`k Had het singeltje "My generation" .`k Genoot van “Time is on my side”, “Twist and shout”. De eerste Nederlandse beatgroepen The Motions, The Golden Earring,Q65 en The Outsiders. Dan had je de muziekbladen Muziek Parade met het mooiste papier en Muziek Expres, wat toch mijn favoriet wel was. Teenbeat en Pop Foto, wat voorheen Tuney Tunes heette. Bij ons op het plantsoen speelde ik wel eens met Hennie Jonkers op wie ik best verliefd was. ze woonde een beetje verder in de bocht met een heel groot gezin. Ze had ook twee jongere tweelingbroertjes. Eens heb ik haar lekker "ingezeept". Zij was het eerste en laatste, dus het enigste meisje dat ik ooit ingezeept heb. Ze had iets heel aantrekkelijks voor me met haar mooie gezicht.

We hingen `s avonds rond onder de lantaarnpaal voor het huis van Henk Rerink. Daar vlak naast woonde Henkie Tukker, die we later beter zouden leren kennen. Een eindje verder links van ons woonde Henkie van Veen en ook Johnnie Vluttert, wiens moeder een erg aardige vrouw met heel veel warmte was. De vader van laatstgenoemde, meneer Vluttert, zei in het najaar van 1964 eens tegen mij: "In de toekomst staat er een Hitler op die veel erger is dan diegene die we gehad hebben" `k Hoop van harte dat hij het helemaal mis heeft gehad. In 1965 gingen we een paar dagen op schoolreis, met onze klassenleraar de heer Nijhuis, naar Texel. We vertrokken donderdag en gingen via de Afsluitdijk, wat een grote indruk op me maakte. Links en rechts watermassa`s. Het Ijsselmeer, de vroegere Zuiderzee en aan de andere kant de Waddenzee. Dan op de boot en op Texel sliepen we in de jeugdherberg bij Den Burgh.

De volgende dag, vrijdag, bezochten we het Russische kerkhof met de stille getuigen van het heldhaftige verzet van de Georgiers, geholpen door bewoners van het eiland, tegen de Duitse bezetter in april `45. De volgende dag gingen we met een garnalenvisser de Waddenzee op. Het was een mooie zaterdag met blauwe lucht. We waren met de hele klas op het achterdek waar ook verse garnalen gebakken werden die wij ook mochten proeven. Ineens wilde ik alleen zijn en liep stilletjes naar het voordek waar de voorplecht dankzij de goede deining bij iedere diepgang werd overspoeld met een golf. Al jaren had ik over dopen gehoord. `k Had ergens iets horen luiden en in een keer was daar de kans om het op m`n eigen spontane manier te beleven. Niet een mens heeft het gedaan, alleen een golf van de Almachtige Schepper van alles wat geschapen is. Toen ik overspoeld was liep ik weer naar het achterdek en genoot van het opdrogen. Het was niet erg koud. Het was mei of juni.

De volgende dag zondag gingen we weer terug. Dit keer gingen we ook terug over de Afsluitdijk. Daarnaast herinner ik me voor de eerste keer de Noordoostpolder. Jaren later zou m`n vriendin Rennie Boers een tekst schrijven waarbij ze het wonder van de polder en mij als "troubadour" door haar ogen gezien beschreef met de titel "Op de bodem van de zee"-

We stonden op een plaats waar schepen vaarden en vissers hun vissen in netten vergaarden
Nu staan er huizen en wegen die elkaar kruizen.

Ik ben een troubadour, mijn gitaar dat is m`n roer,
mijn leven met muziek en zang doorweven......
Op de bodem van de zee, zong ik m`n eerste serenade,
waar de wind, zee en golven de historie vertolkten.
Ik zing in`t polderland m`n liedjes-hopelijk gaan we hand in hand,
waar alle hens, vroeger aan dek, voor vele mensen nu een stek.

Van Harderwijk tot Afsluitdijk wonen de mensen in een wijk.
Ik mocht hier zingen holee holee, voor alle mensen tabee tabee.

We kwamen rond half zes tegen de avond bij school aan waarna ik naar huis kon fietsen. Een van de winters was het op een vrijdagmorgen spiegel, maar dan ook spiegelglad. Hoe dan ook ik wilde naar school. Het was zo glad, er was "geen kip op de weg" en toch wilde ik naar school. Voetje bij beetje, stukje na stukje, balanceren op de fiets...Het is me gelukt. Acaciaplantsoen, B.W. ter Kuilestraat, Haaksbergerstraat, dan bij de stoplichten rechtsaf, over de Edo Bergsmabrug, Varviksingel, Hogelandsingel, rechtsaf langs buurthuis De Roef, rechtdoor over de van Heutzstraat-kruizing langs de kleuterscholen, dan rechtsaf en weer linksaf rond de achterkant van het Wooldrikspark en dan rechtsaf de Hofstedeweg in tot school. Ja, geen een keer gevallen op het spekgladde ijs. Wat een concentratie was dat, maar wel een overwinning met mezelf.

Het was niet te druk op school en de terugweg was wat gemakkelijker. Datzelfde weekend konden we schaatsen over het straatijs bij ons rond het plantsoen. "Chinese Hanna" was een vriendin van m`n moeder. `k weet niet meer hoe de naam ontstond maar zelf lachten we als we die naam uitspraken. Ze had gewoon blond kort haar en keek wel eens dromerig uit. Ze heeft het zelf nooit gehoord. Ze woonde aan de Wicher Nijkampstraat vlak bij de bushalte. Mevrouw Wallinga was een andere vriendin van m`n moeder. Ze hield helemaal niet van muziek, dat "was helemaal niks" en daar begreep ik dan weer niks van, want dan vertelde ik haar met een lachend gezicht hoe blij ik er mee was en dan voelde het net of ze me aankeek of ik van een andere planeet kwam, maar ik vond haar wel heel aardig. De familie Wallinga woonde vroeger aan de Voortsweg. De vader Michiel was een erg vriendelijke man. hij werkte bij de Nijverheid. Er waren twee dochters. Sonja, de oudste en Erna-(met wie ik heel even heb mogen praten in 2007 op het Textielbeat-festival), die weer vriendin met mijn oudste zus Helga zijn geweest. Ferdinand zat bij Eduard in de klas.

Nadat we met Hennie Visscher in “The-de-les-die-Pop" in Schouwburg Irene de 2e prijs hadden gewonnen bij een talentenjacht met een modeshow waarin The Refreshers verfrissend de 1e prijs wonnen (we waren maar met twee gegadigden maar waren heel blij) stelde Hennie ons voor aan een andere drummer, die vlak bij hem woonde. We hebben toen ook kort een formatie gehad met die drummer, Hans Mooi, die ik kende van school en Jopie Munsterman. Bij Jopie, die bij mij in de klas zat, kwam ik wel vaker thuis in Boswinkel. Hij speelde ook gitaar ,had aardige ouders en een zuster. Als we alleen bij hem thuis waren zaten we wel eens over het vrouwelijk schoon te mijmeren. Eens hebben we op een zaterdagmiddag de Ronde van Enschede vanuit z`n slaapkamerraam bekeken. In die band met Eduard, Jopie Munsterman, Hans Mooi en ik, die niet te lang duurde,(want zonder Hennie Visscher, die verkering had met Wiene Damwijk was het maar niets) noemde ik mezelf "vliegend basgitarist", wat betekende ,dat ik soms van de bas was en soms slaggitaar.......

Terug naar INDEX

Herman Hanauer is geboren in Enschede en heeft z’n jeugd wisselend doorgebracht in Enschede, Lingen (Duitsland) en Delden. In de zestiger en zeventigerjaren maakt hij deel uit van diverse bands waaronder freesound group The Rabbits. Na vele omzwervingen, door heel Europa, vestigt hij zich, in 1996, in Australië.