image/svg+xml

Deel 18 - Ook weer terug naar school

Verhaal

Deel 18 - Ook weer terug naar school

Plaatje bij verhaal: Header3.jpg

Dus, de draad weer op te pakken, want ik was immers twee keer in de tweede klas blijven zitten,((Aangezien m`n gedrag als puberende tiener niet over rozen ging in die tijd en ik me nu in 2008 bewust ben, dat het best "stormachtig" kon zijn, werd ik pas geleden weer met mezelf geconfronteerd door m`n dochter Chaia, die nu in net zo`n scheepje zit. Ze zei op een bepaald moment "shut up" tegen mij en ik voelde me waauw, ik was eventjes geestelijk voor een momentje van m`n stokje geslagen.`k Vertelde haar (het was net voordat ze naar bed ging) dat dat taalgebruik niet geaccepteerd wordt door mij en ze zei dan ook "sorry". Woedend en briesend in mezelf keerde ik me om, nadat ik haar alsnog goede nacht had gewenst. Ik "was tegelijk weer bij mezelf terug". `k Zou mezelf kunnen afvragen hoe opstandig ik zelf was in een tijd dat ik m`n moeder wilde helpen met geld van m`n vader en dat ik m`n vrienden eveneens wilde plezieren met muziek uit de juke-box, patatjes en cola`s in de cafetaria en biljarten. Zodoende leerde ik dat zelfs van goede intenties door verkeerde invloeden dingen kunnen gebeuren die niet goed zijn.(Je kunt dat lezen in m`n voorgaande sixtiesbelevenissen op www.rabbits60.nl)

In het voorjaar van 1964 kreeg ik m`n levensles toen ik na ongevraagd genoten te hebben van een tochtje op de brommerd van een koelmachinemonteur iets dergelijks tegen oom Bennie zei. Ik moest tegelijk naar zolder. M`n oom heeft een week niet meer tot me gesproken. Niet aan tafel, geen goeiemorgen, geen goeienacht. M`n tante praatte met mij, maar als m`n oom dan binnen kwam dan was het stil en die gehele week moest ik tegelijk als ik thuis kwam naar boven. Voor hem bestond ik in die dagen niet. Hij heeft me wel de les van m`n leven gegeven en daar ben ik nu wel dankbaar voor, want die belevenis heeft me wel beleefd gemaakt. De volgende morgen heb ik er nog even intensief met m`n dochtertje over gesproken en over hoe men het anders zou kunnen zeggen.)) en ik wist dat ik verder wilde. Onze voeten en neus zijn immers in voorwaartse richting gecreëerd, dus de keus is in die zin wel gemakkelijk. Wat wilde ik eigenlijk? Dat wist ik eigenlijk niet en wel. `k Hield natuurlijk van muziek. `k Hield van journalistiek. `k Hield van het leven. `k Wilde m`n tweede klas in ieder geval afmaken.

Wij hadden ook een mooi voortuintje thuis en ik vond het altijd wel leuk, om voor `t huis te staan en zo maakte ik voor het eerst kennis met onze bovenbuurvrouw Mevrouw Rhee, aan de linkerkant, die voor het huis was met haar zoontje Hansje die nog ergens in de peuterleeftijd was. Ze was erg aardig en vertelde me dat ze uit Nijmegen kwam en dat ze koerierster was voor het verzet tijdens de "bezetting". Ze hadden ook een hond Johnnie. Johnnie was een trouwe viervoeter en ik was dan ook heel erg verbaasd, dat toen nadat ze verhuisd waren, dat Johnnie nog steeds hier was. Er werd overal voor hem gezorgd, door de jaren heen. Johnnie was een grote kindervriend en kreeg hier een plakje worst en daar een stukje leverworst. Zo heeft hij jaren in onze buurt "gewoond". `k Heb zelf nooit een hond gehad en weet, dat als je er een neemt, dat je een verbintenis, een verantwoordelijkheid aangaat. Johnnie, die middelgroot was en een zwarte vacht met een klein beetje wit, inspireerde me tot het schrijven van een lied, wat ik ooit eens op cassette heb uitgebracht, met de titel: "Good old Johnnie". De tekst is ruw vertaald:---"Goede oude Johnnie, is een hond en hij slaapt soms in de mist. Soms is hij ouder, soms is hij kouder. Laat ons hem die liefde geven die hij nodig heeft om te leven, oh -goede oude Johnnie. Kleine kinderen houden van Johnnie, van Richard, Clara en zelfs Bonnie. Soms kwispelt hij met z`n staart, blaft verhalen in de lucht. Laat ons hem de liefde geven die hij nodig heeft om te leven, Woho-oho-oh-oh- goede oude Johnnie. Misschien is Goede oude Johnnie dood, maar hij blijft zeker voor altijd in m`n hoofd. Zijn ziel zal me nu vragen en laat de zon nu schijnen. Dit is een waar gebeurd verhaal dat ik je verteld heb. Oh Goede oude Johnnie"---Deze song heb ik later met Eduard tezamen gezongen en we hebben het ook in het begin van de "seventies" met de groep "Balance" gespeeld.

Onder de familie Rhee, die op 45 hadden gewoond, woonden Gijs en Riekie Leuverink met hun kinderen Harrie en Erik. Gijs was melkboer in zo`n mooi karretje van de Melkion, de grote Enschedese melkfabriek vlak bij de Deurningerstraat. Hij was een erg aardige man die later ,nadat Eduard en ik besloten om de kerstvakanties thuis te blijven, (Sinds onze aankomst zijn we met onze moeder een paar jaar tijdens de kerst en nieuwjaarstijd bij de familie De Bruin geweest, die m`n ouders het leven hebben gered), toen we nieuwjaar met The Rabbits bij ons thuis zouden vierden met plezier voor een pulletje bier, een nieuwe "bak" vertelde. Totdat wij het vreemde nieuws hoorden dat hij zichzelf wegens schulden, die hij moest betalen, van het leven heeft beroofd. Men heeft hem gevonden aan een deurknop. Onze andere bovenbuurvrouw, Jannie Struik, woonde aan de rechterkant van ons, als we met ons gezicht richting voordeur stonden. Ze werkte bij de PTT, de post. Ze was toen waarschijnlijk zo tegen de veertig en `k vond haar later, toen ik wat ouder werd, een mooie vrouw. Ze had een vriend uit Aken, want dat kon ik zien aan het Duitse nummerbord AC.

Onder haar dus, op de hoek van het Abeelstraatje, woonde een vriendelijke oudere man die op een later tijdstip, na een onenigheid, met vingers in de ogen werd gestoken door m`n nieuwe onderbuurman Luchtemeier, waarna de politie kwam, wat bij mij heel hard over kwam. Volgens m`n moeder woonde de beleefde familie Bouman daarvoor onder ons. Zover ik weet ging Eduard weer terug naar de Stevenfenneschool en ik wilde weer naar de ULO gaan. De Jan-Vermeer-ULO was vlakbij, maar omdat ik zo van fietsen hield, koos ik voor de Borren-ULO aan de andere kant van de stad aan de Hofstedeweg, wat net aan de rand van Enschede lag Het hoofd van de Borren-ULO was de heer Soetekouw. Het was nog steeds dezelfde van de tijd dat m`n zuster Carla daar naartoe ging. Mij werd geadviseerd om het ULO-3 leerpakket te nemen, wat iets compacter was dan het normale ULO programma was. In klas 2A hadden we de heer Nijhuis, die onze leraar geschiedenis was ook als onze klassenleraar. Daarnaast was er "Daantje". Zij gaf ons Franse les terwijl we Engels van De Jong kregen, die ik zo met een bolhoed zou hebben kunnen zien. Van De Haan hadden we meetkunde en algebra. Hij was vriendelijk met z`n hoofd, met maar een paar sprietjes had hij toch zoiets als van een opgeschoten jongen. Van de heer Den Bosch kan ik me niet meer herinneren wat hij gaf, maar wel dat hij onze klassenleraar was in het daarop volgende jaar. We hadden natuurkunde van de heer Velo, een heel aardig iemand met een kale kop en op een goeie dag voelde ik me dan ook echt uitgenodigd om tijdens een natuurkunde les een krijtje op z`n kale voorhoofd te gooien, wat me dan ook precies lukte. Het was muisstil in de klas toen hij vroeg: "Wie heeft dat gedaan?". Niemand antwoordde, waarop hij zei, dat de hele klas strafwerk zou moeten maken. Wel, toen vond ik het genoeg en zei ik dat ik het had gedaan. Het was net speelkwartier en ik moest nablijven. Toen hij me vroeg of ik het leuk vond zei ik "ja" en toen zei hij me ,het niet weer te laten gebeuren en ik zei en knikte "ja" tegen hem.

We zaten twee aan twee in de schoolbanken en naast mij zat Gerard Scholten, die ergens in de Lipperkerkstraat woonde. `k Ging wel eens met hem voor huiswerk mee en een middag ben ik met hem mee geweest om naar zijn motorcross capriolen te kijken op een oefenterrein bij Overdinkel. Dan waren er Herman Weggen en Wim van Manen uit Dolphia, Greetje Nijkamp en Annie Bakker de Glanerbrugse vrouwelijke schonen uit onze klas. Op Gea Ketzener was ik echt verliefd en dat heeft ze nooit geweten. Jan Gaalman uit de Brinkstraat haalde me over om met hem te gaan voetballen naar De Tubanters te gaan. Vanaf september was het iedere woensdag op het Tubanters veld waar ik wel van genoot: het rond het veld rennen onder de schijnwerpers, waarbij we over elkaar boksprongen en direct daarna onder het volgende paar gespreide benen doorkropen en weer op en weer verder. `s Zaterdags waren de wedstrijden waarbij ik gedeeltelijk reserve stond en af en toe in het team speelde. `k Heb zo`n beetje alle posities in het elftal bekleed behalve keeper. Het beste was ik in teamverband als half-speler. De wedstrijden die ik me kan herinneren waren tegen Richtersbleek uit, uit tegen Achilles in Hengelo, tegen Vogido. Het was tegen Achilles, dat ik als middenvoor voorbij de keeper liep en voor een lege goal stomweg naast schoot. Ha ha ha.

We hadden ook Sinterklaasfeest op een zaterdagmiddag in de kantine van de Bamshoeve en toen we uiteindelijk ergens in mei of juni 1965 kampioen waren geworden, was ik toch wel even trots zoiets te mogen beleven. Die betreffende zaterdagmiddag werden we als elftal getrakteerd op een uitje in de omgeving waar we mini-golf speelden. Op school ging het behoorlijk goed. Als ik thuis kwam was Eduard er al en m`n moeder kwam soms wat later want zij werkte bij Blom aan de Bleekerstraat. Ze werkte daar met mevrouw Herder, een oudere vrouw, die zo ongeveer tegen het pensioen aan zat. Ze werkte ook met "rooie" Marijke die met haar twee zoons ergens in de buurt van 49 woonde. Voordat m`n moeder weer kwam zat ik wel eens in de hagelslagpot. Mmmm heerlijk met een theelepeltje. Wat was ik een zoetekauw. Wat ook een traditie door de jaren heen was, dat waren de lekkere slagroomsoezen die m`n moeder, toen altijd op zaterdag als ze naar de markt ging, kocht bij bakkerij Ter Huurne aan de Oldenzaalsestraat. We aten ze dan zondagmorgen, die heerlijke slagroomsoezen, met het laagje chocola er over.

Ondertussen was ik in het najaar van 1964 bevriend geworden met Hennie Visscher, die me wel eens mee nam naar z`n ouders tussen de middag van school. Ze woonden in Glanerbrug en dan gingen we achterlangs langs de Keppelerdijk, langs wat "Klein Zandvoort" werd genoemd. Daar was `s zomers een zwembad, maar je kon er ook mini-golf spelen. Hij had erg aardige ouders. Z`n vader vertelde me wel eens dat hij in de oorlog berichten voor het verzet belangrijke berichten naar een groenteboer moest brengen onder in een kartonnendoos met bananen. Die berichten werden dan op de toonbank gedeponeerd en vonden zo hun bestemming. Andersom ging Hennie ook wel eens met mij tussen de middag naar huis, of hij kwam soms in de weekends. We gingen ook wel eens op een zaterdagavond bij m`n tante en oom op bezoek. Eerst met de trein en later ook wel met hem achter op z`n brommerd. Zodoende kreeg ik ook weer contact met m`n oude vrienden in Delden. Toni Arends richtte de top Twenty Club op en de allereerste keer dat ik daar was, in zaal Jeurlink, speelden The White Rockers, de jongens van Papa Tell en Pindakaas Twist. Ze kwamen uit Enschede, hadden mooie stemmen en een drummer met een toen nog grote kuif en heel lang haar. Zijn naam was Hennie Lubben. Later zouden ze de Buffoons gaan heten met hun mooie harmonieën.

Diezelfde avond speelde The Emeralds, de eerste Engelse beatgroep, wat een sensatie. Op een of andere manier gaf het een speciaal gevoel met hun ook prachtige zangstemmen. Toen zei Toni eens: "De volgende keer moet je ook komen. Dan komen The Honest Men. Die komen bij jou uit de stad". Nu ik heb het geweten na die eerste keer. `k Genoot zo intens van hun muziek, met die twee kleine gitaristen, met hun mooie harmonieën. Ze speelden de muziek van een van m`n favoriete groepen The Hollies. Tony vroeg me of ik aankondigingsbiljetten van de "TOP TWENTY CLUB presenteert..." in Enschede zou kunnen ophangen. Als beloning kreeg ik vrije toegang bij alle optredens en daar verheugde ik me iedere keer weer op. Hij stuurde ze per post en dan bracht ik ze naar het VVV-kantoor en de platenzaken zoals Demoed, Radioko, Knoop. Als ik dan later op de fiets rondreed dan zag ik m`n eigen biljetten hangen, te gek. Verder hebben in de TOP TWENTY o.a. the Beat Kings uit Lingen, die een oude brandweerwagen als vervoermiddel hadden, The Haigs, The Motions, Les Baroques en Pee White and the Magic Strangers gespeeld. Met dezelfde Jan Gaalman van de Borren-ULO kwam ik tot het kranten bezorgen van "De Tijd", een avondkrant, die we iedere dag omstreeks kwart over vijf ontvingen op de trappen van het station van Enschede en dan zwermden we ieder uit naar onze eigen bestemmingen uit. `k Heb dat niet zo lang gedaan. Tot kerstmis van een van die jaren. We belden dan bij iedere klant aan en gaven een kaartje met "prettige kerstdagen" en "gelukkig nieuwjaar.

 

Terug naar INDEX

Herman Hanauer is geboren in Enschede en heeft z’n jeugd wisselend doorgebracht in Enschede, Lingen (Duitsland) en Delden. In de zestiger en zeventigerjaren maakt hij deel uit van diverse bands waaronder freesound group The Rabbits. Na vele omzwervingen, door heel Europa, vestigt hij zich, in 1996, in Australië.

Auteur:Herman Hanauer
Trefwoorden:White Rockets, Honest Men, Balance, Rabbits, Jan Vermeer-ULO, Borren-ULO, Tubanters, Klein Zandvoort, Top Twenty Club, Demoed, Radioko, Knoop
Personen:Gerard Scholten, Hennie Visscher, Toni Arends, Hennie Lubben

Reacties

Er zijn nog geen reacties op dit item

Plaats een reactie

Velden met een zijn verplichte velden.