|
Ab Goutbeek, Vechtdaldeskundige
‘Mijn opa en oma woonden vroeger op een klein boerderijtje bij Junne. Mijn vader is daar opgegroeid en als jonge jongen is hij daar nog een paar ’s zomers koeherder geweest. Elk jaar werd er door de gemeenschap namelijk een koeherder aangesteld. Dit ging via aanbesteding; de gene die het laagste inschreef kreeg de klus. De koeherder haalde ’s ochtends na het melken de koeien op bij de boeren en nam ze mee, via de koedrift, naar een gemeenschappelijk stuk grond, het Junnerkoeland. Na de kanalisatie van de Vecht moest de kudde via een doorwaadbare plek door de Vecht. Later werd er een houten bru... Verhaal Ab Goutbeek, Vechtdaldeskundige |
Archeologische vondsten langs de Vecht
Archeologische vondsten langs de Vecht ‘Volgens mijn grootvaders was er geen betere grond dan Vechtgrond. Ze wilden alleen boeren op de grond die aan de Vecht grensde. Deze grond liep namelijk met enige regelmaat onder water en dan bleef er een vruchtbaar laagje slik achter. De veldgronden die iets verderop lagen waren inferieur in hun ogen. Mijn vader en ik zijn op de veldgronden gaan boeren. Mijn vader heeft deze grond ontgonnen en mijn vrouw, zoon en ik verbouwen er nu aardappelen, suikerbieten, gerst, tarwe en valeriaan op. Met de huidige vorm van bemesten is dat geen probleem. Maar voor... Verhaal Archeologische vondsten langs de Vecht |
Bah, wat is de Vechte weer bekoegeld!
Vele sportvissers zaten met enige aan regelmaat aan de oevers van de Vecht te vissen. In de buurt van de stuw was een geliefde plek in. Er zat veel vis in de Vecht, er werd in die tijd wel gezegd, “Als je een flinke steen in de Vecht gooit, raak je altijd wel een vis.”Regelmatig werd er paling, snoek en karpers met grote afmeting binnengehaald. Eén van die vissers van toen was mijn vader.De in 2006 overleden opa van de Hardenberger Europees kampioen wedstrijdvissen.Toch had deze stuw niet alleen mooie kanten. In het najaar stonk de Vecht vaak heel erg. Dit kwam doordat in die periode ee... Verhaal Bah, wat is de Vechte weer bekoegeld! |
Bertus Bril, sluiswachter bij de Haandrik
“Mijn vader heeft mij hier verwekt, mijn moeder heeft mij hier gebaard en ik ga hier mijn hele leven niet meer weg. Ik heb hier 39 jaar als sluiswachter gewerkt. Het is een bijzondere plek: de Vecht kruist hier het kanaal. Vroeger kwamen hier nogal eens schepen in de problemen door de sterke stroming. De sluis lag toen dichter bij de kruising van de twee waterlopen. Dat betekende dat schepen moesten remmen voor de sluis, maar tegelijkertijd bij sterke stroming juist extra motorkracht nodig hadden om recht te blijven liggen. Dat ging wel eens mis. Dan gingen vrouwen en kinderen van boord en war... Verhaal Bertus Bril, sluiswachter bij de Haandrik |
|
Bommen op de spoorbrug over de Vecht bij Zwolle
De eerste 8 jaar van mijn leven woonden we in Zwollerkerspel, Berkum F11, zoals het toen der tijd werd aangegeven.Ik denk dat de adressering ongeveer in 1947-1948, Hessenweg 17 is geworden. Omdat ik in 1939 geboren ben en we in 1948 naar Zwolle zijn verhuisd, speelde het grootste deel van mijn Vecht herinneringen zich af in de Tweede Wereldoorlog. We woonde naast de beroepsvisser De Leeuw die dagelijks met twee zwart geteerde roeiboten de Vecht op gingen (vader en oudste zoon) om de uitgezette netten te legen. De Duitse soldaten, die bij ons door vordering verplicht, ingekwartierd zaten, h... Verhaal Bommen op de spoorbrug over de Vecht bij Zwolle |
Burenplichten in Junne
Wanneer er in Junne een nieuwe bewoner kwam, haalden de toekomstige buren hem met paard en wagen op. Soms was het een hele trek, bijvoorbeeld uit Hardenberg, Nieuwleusen of achter Zwolle weg. Alles werd op de wagen geladen: hooi, stro, hout, huisraad, landbouwgereedschappen, enz. Als het niet te ver was, dan liepen de koeien. Het kleinvee: kalveren, varkens, geiten en kippen, gingen per wagen. De vrouwen en kinderen gingen per kleedwagen of soms per trein. Na de verhuizing werden de buren door de nieuw ingekomene uitgenodigd op buurvisite. Nadien werden ze als ‘buren erkend’. Dan ging van be... Verhaal Burenplichten in Junne |
De aanleg van stuwen in de Vecht
In 1905 maakte Ir. W.F. Stoel een stuwplan voor stuwen in de Vecht. De bedoeling van het aanbrengen van die stuwen was het beter bedienen van de landbouw in het gebied. De zomer- en winterstanden bleken na de rivierverkorting zodanig te dalen dat boeren begonnen te klagen over grote droogte in hun weilanden. Tussen 1907 en 1914 werden vijf stuwen gebouwd, bij: Hardenberg, Mariënberg, Vechterweerd, Vilsteren (Kemminkhorst) en Junne. In 1919 en in 1921 werden de stuwen bij Ane en de Haandrik vernieuwd. Door de demping van de Dedemsvaart bij Ane was de stuw daar overbodig geworden. Deze stuw i... Verhaal De aanleg van stuwen in de Vecht |
De blauwe brug bij Dalfsen
De blauwe brug bij Dalfsen staat op oude kaarten en toch zijn er mensen die zeggen dat er nooit een brug was. Is het een vergissing van cartografen of heeft de blauwe brug werkelijk bestaan? De blauwe brug staat ingetekend op kaarten van 1573, 1606 en 1635. Op de kaart van ten Have uit 1672 komt de brug niet meer voor. Er zijn mensen die nemen aan dat die brug er nooit echt geweest is. “Het moet een vergissing zijn,” aldus archiefmensen. Maar er is best reden om aan te nemen dat die blauwe brug er geweest moet zijn. In vroeger tijden lagen er nergens bruggen over de Vecht, zo wil het verh... Verhaal De blauwe brug bij Dalfsen |
|
De eigenaren van Havezathe Arendshorst.
Zie bijlage, Word document. (Het document hierin plakken lukt niet.) Verhaal De eigenaren van Havezathe Arendshorst. |
De grote Oehoe van Hardenberg
Het zal ongeveer in 1936 geweest zijn. De Vierde Wijkweg was toen nog een doorlopende weg. Tegenwoordig is het een doodlopende weg, maar toen liep die weg achter een boerderij langs en ging dan door naar de Elfde Wijk. En aan de overkant van die weg, daar was een schuur. En in die boerderij daar woonde toen een hele gelovige boer. Die had ook een hele gelovige knecht. En op een dag loopt die knecht die schuur in, het is een beetje donker, en hij ziet boven bij de hanenbalken twee grote rollende gele ogen. Hij holt naar buiten en hij zegt tegen de boer: "Boer, er zit een duvel in de schuur!" ... Verhaal De grote Oehoe van Hardenberg |
De havezate Camperbeek in Berkum
De familie Campherbeek speelde in de 14e eeuw een rol van betekenis in de omgeving van Zwolle. In de 15e eeuw speelde Steven Campherbeek als drost van Salland een landelijke rol. Hij was riddermatig en verscheen vanaf 1477 ten landdage. Na zijn dood ging het bezit naar de zoon van zijn zuster Johan van Ittersum. In 1520 was Campherbeek in bezit van kleinzoon Johan Mulert omdat deze Johan ook de Ordel bezat noemde hij zich Mulert op den Ordel. De bezitting bleven in de familie Mulert tot 1652. De bezittingen gingen toen over naar dochter Willemina en haar man Johan van Keppel. Hun zoon die in... Verhaal De havezate Camperbeek in Berkum |
De heer Oldeman, nazaat van een schippersgeslacht in ommen
‘Ik ben een geboren en getogen Ommenaar. De wortels van mijn familie liggen op en om de Vecht: Mijn voorvaderen waren namelijk schippers op de Vecht en voeren tussen Nordhorn en Zwolle op en neer. Door de vele meanders deden ze er wel zes dagen over om stroomopwaarts van Zwolle naar Nordhorn te varen. In verband met de lage waterstand werden ’s zomers dammen gebouwd. De schippers moesten vervolgens wachten tot het water hoog genoeg was om weer een paar kilometer verder te kunnen varen. Bij deze dammen, waar de schippers lagen te wachten, ontstonden tapneringen. Ook een tak van mijn familie r... Verhaal De heer Oldeman, nazaat van een schippersgeslacht in ommen |
|
De kanalisering van de Vecht
De Vecht is een ca. 180 km lange rivier met een stroomgebied van ca. 380.000 ha. De rivier is belangrijk voor de waterafvoer, de watervoorziening, het op peil houden van enige kanalen en de recreatie. Bij wet van 15 juli 1896 (Staatsblad nr. 131) is de Overijsselsche Vecht onder Rijkszorg geplaatst. In de Rivierwet van 9 november 1908 (Staatsblad nr. 339) is de rivier opgenomen onder de “voorname rivieren en stromen”, waarop deze wet van toepassing is. Ten behoeve van de afwatering heeft het Rijk van 1896-1907 een eerste zomerbedverbetering uitgevoerd, waarna in 1932 met een tweede zomerbedv... Verhaal De kanalisering van de Vecht |
De molenaars van Radewijk: leven van de wind
Gerjan Nijeboer (1975) en zijn moeder Jo ter Voorde zijn telgen uit een oud molenaarsgeslacht. In 2011 is de molen 150 jaar in de familie. Sinds eind 2010 is Gerjan full time werkzaam op de molen, korenmolen Windlust, in Radewijk bij Gramsbergen. Hij volgde zijn opa op, de vader van Jo. “Het was als kind niet mijn grote droom om molenaar te worden. Maar het is geleidelijk aan zo gegroeid dat ik hier nu uiteindelijk molenaar wordt. Dat heeft te maken met hoe het in onze familie gelopen is. “ Moeder Jo vertelt: “Wij zijn bij de molen gaan wonen toen mijn broer overleed. Het was de bedoeling... Verhaal De molenaars van Radewijk: leven van de wind |
De twee gezichten van de Vecht
Op deze plek in de Vecht stond een stuw met daarboven smalle planken. Sommige bewoners van Hardenberg waagden zich op die planken om aan de overkant van de Vecht te komen. Daar lag namelijk een weiland waar prachtig gewandeld kon worden. De stuw was ook een vaste visstek. Als het mooi weer was gingen er meestal vissers zitten die met enige regelmaat paling, snoek en karpers binnenhaalden. Eén van die vissers is de opa van de huidige Europees kampioen wedstrijdvissen. Toch had deze stuw niet alleen mooie kanten. In het najaar stonk de Vecht vaak heel erg. Dit kwam doordat in die periode een... Verhaal De twee gezichten van de Vecht |
De wilde Deerne of het wolfskind van de Kranenburg
In 1717 werd er in de bossen bij Zwolle een wild meisje gevonden. Het verhaal trok indertijd internationale aandacht, want er bestond in die tijd grote belangstelling voor zogeheten ‘wolfskinderen’ die buiten de menselijke beschaving opgroeiden. Wetenschappers zagen in haar een mogelijk studieobject. In juli 1717 zagen boeren in de bossen van de heerlijkheid Craenenborg een wilde gedaante. Het lukte hen haar te vangen. Ze had lang zwart haar, was naakt en zwart van vel en alleen gekleed in een stuk linnen dat met een bos stro om haar lichaam was gebonden. Zij brachten haar naar Zwolle. De ... Verhaal De wilde Deerne of het wolfskind van de Kranenburg |
|
Doorwaadbare plaats
Deze locatie was vroeger mogelijk doorwaadbaar en was toen onderdeel van de verbinding tussen Hessum en Dalfsen. Verhaal ingebracht door Wim van Lenthe tijdens een bijeenkomst met maatschappelijke organisaties, in Dalfsen. Het verhaal bevat nu een aantal steekwoorden, maar hieraan zal binnenkort door de inbrenger verder worden toegevoegd. Verhaal Doorwaadbare plaats |
Editie Vechtdal Overijssel: De Vecht was vroeger de snelweg van de regio
Zie bijlage voor het volledige artikel. Verhaal Editie Vechtdal Overijssel: De Vecht was vroeger de snelweg van de regio |
Editie Vechtdal: Website houdt verhalen aan de Vecht levend
Zie de bijlage voor het volledige artikel. Verhaal Editie Vechtdal: Website houdt verhalen aan de Vecht levend |
Een camping aan de Vecht
‘Op een foto uit die tijd is ook te zien dat het zwembad belangrijker voor ons was; het bord aan de weg waar ‘zwembad’ op stond, was aanzienlijk groter dan het bord met waar ‘camping’ op stond,’ aldus Jan de Roos. Hij bewaart zelf ook goede herinneringen aan zowel het zwemmen in de Vecht in de zomer als het schaatsen op het ondergelopen land in de winter. ‘Tegenwoordig wordt ’s winters het waterpeil kunstmatig laag gehouden. Schaatsen op ondergelopen land is er niet meer bij.’ Dat het ook redelijk recent nog wel anders is geweest kan Jan ook vertellen. ‘In 1998 stond 3/4 van de camping onder w... Verhaal Een camping aan de Vecht |
|
Eendenkooien bij de Vecht
In de buurt van Dalfsen waren vroeger eendenkooien bij zes verschillende landgoederen en andere grootgrondbezitters, namelijk Rechteren, den Aalshorst, Zandwijk, Vechterweerd en bij twee grote boeren in de Marshoek. Deze landgoedeigenaren hadden het recht een eendenkooi te hebben. Op dit moment zijn er in de Marshoek nog twee, waarvan één nog echt in gebruik voor waar het oorspronkelijk voor bedoeld was: eenden vangen voor de consumptie. Het hebben van een eendenkooi lijkt in onbruik te zijn geraakt in deze streek ergens in het midden van de negentiende eeuw. Enkele in Nederland overgebleven... Verhaal Eendenkooien bij de Vecht |
Franciscanessen zusters
Verhaal Franciscanessen zusters |
Gered van de verdrinkingsdood
Zie de bijlage bij voor het volledige verhaal. Verhaal Gered van de verdrinkingsdood |
Haersterveer
De Haersterveer is de laatste handgetrokken veer in Nederland. Via het veer kun je oversteken naar het landgoed Agnietenberg en de Agnietenplas. Het is een tijd uit de vaart geweest, maar wordt nu geëxploiteerd door particulieren waardoor een toeristisch rondje langs de Vecht mogelijk is. De pont vervoert wandelaars en fietsers. Het pontje vaart alleen in het zomerseizoen en verbindt Zwolle met het buurtschap Haerst. Aan de Zwolse kant vind je een enorme bel waarmee je de pontbaas kunt laten weten dat je wilt oversteken. In 2009 is door studenten van de Universiteit van Amsterdam een f...
|
