image/svg+xml

Een Duutser met hoge nood

Verhaal

Een Duutser met hoge nood

Plaatje bij verhaal: hhduutser_0.jpg

Ook in benarde tijden wist men: Wie niet sterk is moet slim zijn. Meer dan eens werd in geval van nood op het platteland boerenslimheid in praktijk gebracht. In het Sallandse wist men in de Tweede Wereldoorlog verboden zaken kleur te geven, om niet de moed op te geven. In het laatste jaar van deze wereldbrand werden in opdracht van het nazibewind voor de hongerlijdende bevolking voedseltransporten naar de Pruus georganiseerd.

Derhalve intensieve controle op het platteland daar een groot deel van de huisslachting en de oogst van het land afgeleverd moest worden aan de voedselvoorziening. In nachtelijke uren vonden in achteraf schuren en stallen de laatste gruwelijke ogenblikken plaats van de levende have. Maar toch… toch waren er  'goede' buurtbewoners die voor een appel en een ei prat gingen als controleurs voor de gehate bezetter.

Op een steenworp afstand van het dorp waar wij als schooljeugd op de boerderij hielpen met knollen en suikerbieten uit de grond halen wist men hier ook van: Eigen land en volk eerst. De bange oorlogsjaren hakten er diep in: alles afstaan aan de mof,  wie zou daar genoegen meenemen? Bij het jaarlijkse dorsen wisten wij de controleur af te leiden of het leven zuur te maken. Zodoende verdwenen zakken graan tijdens onze vervelende pesterijen in veilige haven, zoals men dat noemde.

Maar ook hier werden in het diepste geheim plannen gesmeed een varken te slachten. Echter hoe te handelen in geval van nood daar luistervinken bij nacht en ontij bij het pad waren? Enkele buren werden geraadpleegd om een alternatief te bedenken. In voorkomend geval zou één van hen als vrijgezel de buurt verrassen met een fles fusel ter ere van zijn verjaardag. Amper op zijn benen kunnen staan zou hij laveloos de eventueel ongenode controleur de deur uit zien te werken, want zo iets is te verwachten van slechte jenever. 

Op een bar koude ochtend in alle vroegte zou de executie van het slachtoffer plaatsvinden in het hok waar het werd vet gemest. Een gil werd gehoord: het washok ontruimd voor het verder afslachten, het ter plekke aan de ladder hangen werd in paniek onderbroken. Zie bint in de buurte, twee man met een Duuts soldaot, bie Piel Gait bint ze bin. Het doordacht alternatief werd uitgevoerd: varken op het huusie, knippiesmutse op en brille van wijlen oma op de snoete en met heur lange rokken an zo ze d’r altied bie leup. Beide knapen brachten hooi in het varkenshok, al vast voorraad voor het vee, daar de winter voor de deur  stond.      

Hevige krampen van de surrogaatkoffie deed de soldaat uit de Pruus zoeken naar een poephuusie ergens buiten. Als een verhoord noodgebed, daarginds bij de volgende boerderij zou hij zijn hoge nood kwijt kunnen. Met zijn broek op de enkels stormde hij het éénpersoonshuisje binnen. O scheisse, sie da…Oma?  Dan maar op de mestbult achter het huusie en dankbaar voor een stukgescheurde krant dat door de vergane achterwand de aandacht trok. Inmiddels werd in de keuken uitbundig verjaardag gevierd. Controle… …hier is niks te zoeken… Onder genot van heel slechte namaaksnaps werden de moffenvrienden op de schouders genomen, tevens op Adolf getoost en de soldaat met een driewerf hoera omhoog gegooid. Geestelijk en lichamelijk voelden zij nattigheid, wensten hun uitbundige gastheren nog een prettige dag, waarbij  het jochie uit de Pruus amper stotterend uitbracht: Grüss Gott, ach ja grüssen sie vielmahls Oma von mir. Nicht vergessen!!! Het boerderijtje staat er nog, maar geen huusie meer.    

i.o. Historische Werkgroep Lemelerveld
H. Huisman
12-10-2016                                                             

Auteur:Henk Huisman
Trefwoorden:Tweede Wereldoorlog, Clandestien slachten
Periode:1940-1945
Locatie:Lemele

Reacties

Met dank aan Henk Huisman.
Algemeen door anoniem op 01 Nov 2016 om 15:00:21

Plaats een reactie

Velden met een zijn verplichte velden.