Biografie - Faulhaber - Enschede

De broers Faulhaber komen in februari 1957 vanuit Djakarta samen met hun moeder (ouders zijn gescheiden) met het motorschip de Willem Ruys van de Koninklijke Rotterdamse Lloyd naar Nederland. Het gezin wordt in Enschede ondergebracht in Pension Hansa van de familie Peters aan de Hengelosestraat nummer 88. De heer des huizes is bij de koopvaardij en de familie runt in dit huis het pension voor Indische Nederlanders. Het pand staat tegenover de schitterende villa Schuttersveld. De muzikale voorkeuren van de broers zijn al in Indonesië ontwikkeld.

Op de radio luisteren ze naar de radiozenders uit Australië. Radio Kookaburra zendt veel Amerikaanse muziek uit . Nummers van Hank Williams, Rosemary Clooney, Jo Stafford, Bill Haley en Elvis Presley worden veelvuldig gedraaid. Muziek maken doen ze nog niet, maar met z’n drieën houden ze wedstrijdjes platen raden. Door met de vingers op de tafel te tikken moet je raden welk liedje het is. In het pension in Enschede staat al wel een pick-up en de jongens draaien daar de populaire singletjes, die ze kopen of van vriendjes lenen. Victor, de oudste, geboren in 1941, krijgt ook al gauw vrienden die gitaar spelen. Hij oefent op geleende gitaren en leert snel te spelen en de liedjes mee te zingen. In de vakantie gaat hij vakantiewerk doen en verdient de eerste week f 50,-. Van dat geld mag hij zijn eerste gitaar kopen. Het wordt een steelstring gitaar en die kost f 45,- Het is een onbekend merk, maar beter dan een Nederlandse Egmond gitaar. Er wordt met vrienden veel samen gespeeld, vaak thuis bij één van hen. Er worden voornamelijk Country & Western en Rock & Roll liedjes gespeeld. Nummers van Bill Haley zijn favoriet bij Victor, hij heeft zelfs om er als Haley uit te zien, een haarlok op zijn voorhoofd gekamd. Omdat er in Indonesië vaak naar Amerikaanse films wordt gekeken, is de Engelse taal geen probleem. Victor mag op de ULO het vak Engels zelfs overslaan. Ook Bob (geb. 1943) koopt een gitaar. Er staat een advertentie in de AVRO-bode waarin een gitaar wordt aangeboden en via de AVRO wordt die aangeschaft.

Dan verhuist de familie in 1959 naar een woning in de Jan Vermeerstraat 44 in de Enschedese wijk Stadsveld. Daar is net een jongeren ontspannings-vereniging  opgericht voor de jeugd van Indische-Nederlanders in Enschede. De naam van de club is ‘Twentina ‘. Doel is om elkaar te leren kennen door middel van muziek, dans, sport en spel. Er is dan nog een voorlopig bestuur. De club wordt gesponsord door nagenoeg alle Enschedese textielfabrieken.

Er is geen clubhuis, het bestuur regelt alleen optredens op diverse plekken in Enschede. De muziekgroep speelt veelal in Avion, Irene en in het Volkspark. Bob en Victor voelen zich erg aangetrokken tot die club. In juni 1961 wordt er een officieel bestuur gekozen. Bob Faulhaber wordt voorzitter. Het bestuur bestaat verder uit dhr. Ledeboer vice-voorzitter, dhr. Van Helden secretaris-penningmeester en mej. Paes secretaresse.

Al bij de oprichting is er een muziekgroep en er komen dansgroepen. De naam van de muziekgroep is “Twentina Jacks” en die van de dansgroepen “Bunga Timur”, Bunga Tandjung en Twentina Serenade. De leiding van de muziekgroep is in handen van Tommy de Groot van Embden. De leider van de dansgroepen is dhr. Breton van Groll.

De eerste samenstelling van de Twentina Jacks bestaat uit v.l.n.r. op de foto Chris van Helden (zoon penningmeester) sologitaar, Tommy de Groot van Embden slaggitaar en Victor Faulhaber slaggitaar en zang. De club groeit snel en er komen steeds meer muzikanten, vooral gitaristen bij. Daardoor is er geen vaste samenstelling van de Twentina Jacks te noemen. Bij optredens die er worden geregeld zijn er vaak en veel verschillende muzikanten betrokken. Zo spelen de gebroeders Richard en Edward Mariën uit Losser vaak mee.

Wanneer Victor 19 jaar is besluit hij om te gaan varen en hiermee stopt zijn muzikale activiteit. Vanwege het aanprijzen door onze overheid van Amerika als sociaal, cultureel en economisch paradijs, besluiten de families Van Helden en Mariën begin jaren 60 de oversteek te wagen. Het betekent het einde van de Twentina Club. In 1962 vindt in Enschede de manifestatie “3 x A” plaats in het Volkspark. Een evenement dat 10 dagen duurt met als thema industrie, landbouw en veeteelt. Voor de bezoekers wordt ook ontspanning geboden, er treden bekende artiesten op zoals De Wama’s, The Mounties en Pipo de Clown.

Eén maal per dag is er ook een talentenjacht. Bob Faulhaber treedt er op als duo samen met Guus Swensen en met het liedje ‘more and more ‘ van countryzanger Webb Pierce worden ze één van die dagen als dag-winnaar uitgeroepen. De grote finale wordt gepresenteerd door Mies Bouwman en Bob en zijn maat worden daarin 2^e. De winnaars zijn The White Rockets uit Enschede. (de latere Buffoons) Hans Theessink wiens vader een manufacturenzaak heeft, zit bij Bob Faulhaber in de klas op de kweekschool. Hans speelt goed mandoline en gitaar en ze beginnen samen te spelen in een schoolbandje waarvoor nog geen naam bedacht is. Als het schoolbandje wat vaker mag optreden wordt de naam bedacht voor de groep: Daddy and his Double Dutchers. Dit schoolbandje groeit in de daaropvolgende jaren uit tot een formatie met de naam The Sonority Minstrels.

De basismuzikanten in de groep zijn Hans en Bob, Ferry Rugebregt, Hans Geerdink en twee zangeressen: Ina de Jonge en Joyce von Stockhausen. Er zijn ook veel gastoptredens met o.a. Toon Faulhaber, Addy Scheele, Bert Baarslag, Darius Dhlomo en Henk Bleumink. In deze jaren wordt Bob gevraagd als voorzanger in de experimentele gospeldiensten van de Vredeskerk. Er worden liedjes gezongen van o.a. Huub Oosterhuis en Kees de Bruine. De begeleiding bestaat uit Benno Pierweijer, Wim Lammerink of Addy Scheele op piano, Henk Bleumink bas, Wim Lutke Schipholt gitaar en Tony Keizer trompet. Van overige muzikanten is de naam niet meer bekend. Dan vindt de interkerkelijke manifestatie ’67 plaats in de Thomaskerk in het Stadsveld. Jongeren pikken het ouderwetse gezag niet langer en willen laten zien dat het anders kan. Dat gebeurt in de kerk met veel culturele activiteiten zoals discussies, muziek, dans en modeshows. Bob regelt het folk-concert. Onder anderen de Sonority Minstels treden op waarin Hans Theessink en Bob zelf spelen. De kerk is 3 dagen achtereen propvol.

Na deze manifestatie organiseert Bob veel folk-concerten. Natuurlijk in clubhuizen en kerkgebouwen maar ook in de Bastille bij de Universiteit Twente en in Concordia Enschede. Er komen vele binnen- , en buitenlandse artiesten zoals: The Silly Skiffle group, Herman Erbee (Circus Custer), Ellie Nieman en Rikkert Zuiderveld, Louis van Dijk, Marlies Liefeld, Labi Siffre (Londen), the Leesiders (Liverpool) Terry Gould (Londen) enz. Vanaf 1972 is Bob Faulhaber werkzaam als jeugdconsulent in het jeugd- en jongerenwerk. Eerst in Enschede bij het buurthuis Wesselerbrink waar hij hoofdleider is van het jongerencentrum in de boerderij aan de Wesselerweg.

In 1975 gaat hij werken in Zwolle voor de Stichting Servicebureau Overijssel. Bob is betrokken bij de oprichting van het Papenstraat theater. De Stichting werkt nauw samen met de Provinciale Raad voor Jeugd en Jongeren. Daarvan zijn rond de 200 jongerencentra lid. Omdat van die 200 er weer 60 in Twente zitten, wordt in 1978 de Stichting Jeugd Servicebureau Twente opgericht, met als vestigingsplaats Hengelo en Bob wordt er consulent/coördinator.

Dit bureau gaat voor verschillende jongerencentra de ingang naar poppodia verzorgen. Begin jaren 80 wordt Popbelang Hengelo - de voorloper van Poppodium Metropool-  opgericht en Bob is ook daarbij betrokken. Dit resulteert in een popcircuit in Twente.

Organisator Ko Doedens regelt 1 x per maand een optreden voor een beginnende band. Dat vindt plaats in b.v. Open Jongerencentrum De Bijenkorf in Enschede, in Cerberus, De Tempel en Siësta in Hengelo, ’t Möpke in Delden, De Braak in Haaksbergen en ’t Trefpunt in Overdinkel. Een tijd later is Bob betrokken bij de Hengelose Stichting die Doe Wat ’83 organiseert.

Naast het sociale werk wordt in 2000 de Folkclub Twente opgericht. Gerard Grooters is de initiatiefnemer en er worden folk-muziek avonden georganiseerd. De eerste avond is in De Roef in Enschede. Bob Faulhaber, Jan Kuijs, Aart en Nanna Hullu, Rob van Dijk en Hans Hassink zijn er regelmatig de artiesten. De jongste broer, Toon (geb. 1951), is als ze in Nederland komen nog maar 6 jaar en gaat nog naar de lagere school. Als zijn broers met gitaren in huis kwamen, kijkt hij de ogen uit. Dit wil hij ook, maar is te jong. Als zijn broers van huis zijn, probeert hij stiekem hun gitaren uit. Als 6-jarige leert hij zichzelf de eerste akkoorden. En het duurt niet lang of hij kan al een aantal liedjes spelen. Als ze dan in 1959 verhuizen naar het Stadsveld en Victor de steelstring gitaar heeft gekocht, pakt Toon die gitaar meteen als zijn broers zijn uitgespeeld. Het oefenen gaat hem zo goed af, dat er wordt gezorgd voor een extra leengitaar en dan mag hij met zijn broers meespelen. Zo is het in huize Faulhaber regelmatig een zooitje wanneer er ook nog vrienden mee komen die ook gitaar spelen, zoals Hans Theessink. Als één van de gitaristen uit het eerder genoemde bandje Daddy and his Double Dutchers niet mee kan doen, valt Toon in. Als Bob en Hans de folk-band The Sonority Minstels oprichten, mag Toon er ook af en toe in meespelen.

Toon heeft alleen maar interesse in muziek maken. In 1964 zit hij op de Jan Vermeer ULO. Daar is hij niet veel te vinden, want aan de Parkstraat is een Shell benzinepomp met daaronder een keldertje. Daar is hij onder schooltijd veel te vinden met zijn akoestische gitaar. Hij oefent er alle Beatles liedjes die er op dat moment zijn. Via via hoort zijn moeder dat Toon bijna niet op school te vinden is. Voor straf mag hij niet meer spelen en zo doet hij ook niet meer mee met de folk-band. Maar behalve met muziek is Toon niet voor of achteruit te branden. En stiekem kan alles. Gespeeld wórdt er dus. Begin 1965 krijgt Toon het aanbod om bij één van de vele Enschedese beatbandjes te komen spelen. Het is de band The Big Mods. Dick Snaphaan is de drummer en bij de familie Snaphaan aan de Fazantstraat wordt geoefend. Toon wordt gevraagd om basgitaar te spelen. Hij heeft zelf geen geld om een gitaar te kopen, maar er wordt voor een elektrische basgitaar gezorgd. Het is voor het eerst dat Toon op een elektrische gitaar speelt. Er is een sologitarist in de band van wie de naam niet meer bekend is en Hans van Veen is slaggitarist. De sologitarist gaat weg en Toon wordt gevraagd die partij te gaan spelen. Hans van Veen gaat over naar de baspartij en speelt dan op een ‘Beatles’ bas. Bert Bertelink wordt slaggitarist. De band speel hoofdzakelijk Beatles nummers en ze spelen met Beatles pruiken. Toon vindt dat belachelijk en de pruiken verdwijnen snel. Helaas is er geen foto van. Er wordt een enkele keer opgetreden. Zo ook in een café tussen de Lasondersingel en de Bamshoeve, waarschijnlijk café Reinders. De band houdt het maar ongeveer één jaar vol en wordt opgeheven. Op de Jan Vermeer ULO ontmoet Toon Faulhaber Addy Scheele.

Addy groeit op in een middenstandsgezin met klassieke muziek en moet van zijn ouders in deze muziek verder groeien. Popmuziek is in het gezin uit den boze. Door het contact met Toon is hij veel te vinden bij de familie Faulhaber thuis en wordt helemaal gepakt door de rock & roll muziek die de jongens maken. Hij gaat met de jongens samen spelen, maar dat mogen ze thuis absoluut niet weten. Wat hij wel mag is meespelen in The Sonority Minstrels die beschaafde muziek maken. Met zijn klassieke Höffner gitaar speelt hij een aantal keren mee.

Addy speelt echter ook in de Enschedese band The Ronal Four. Probleem is dat zijn ouders dat nog steeds niet mogen weten. Er is met de Faulhabers de afspraak gemaakt dat hij tijdens de stiekeme optredens met The Ronal Four altijd bij hen thuis is, mochten zijn ouders eens bellen. Addy belt Toon dan met de mededeling “Toon ik ben bij jou thuis hoor”. Na The Big Mods gaat Toon sologitaar spelen in de rhythm & blues band Esquire ’66. Dick Snaphaan drumt, Hans van Veen speelt bas, de naam van de slaggitarist ontbreekt en Han Obelink is de zanger. Ze spelen nummers van o.a. The Spencer Davis Group en van Manfred Mann. In 1966 verschijnt de LP Desolation van Cuby & The Blizzards. Daarop speelt Eelco Gelling de solopartij. Toon vindt dat waanzinnig goed en Eelco wordt zijn grote voorbeeld. De band repeteert in de garage van de familie Snaphaan. Hans Akkerman is een goede vriend van Han Obelink en is steeds bij de repetities. Hij wil graag bij de band, maar helaas bespeelt hij geen instrument. Dus moet hij maar de manager worden, dan doet hij tenminste wat. De band heeft een optreden in de aula van de Vredeskerk in Enschede. Daar mag absoluut geen sterke drank geschonken worden en Hans Akkerman wordt opgedragen om te zorgen voor een fles cognac. Die haalt hij stiekem naar binnen. In die tijd zijn de speakerboxen enorm groot, dus achter zo’n box wordt de fles gemixt met de flesjes cola die er wel zijn. Aan het eind van het concert zijn de muzikanten behoorlijk aangeschoten en niemand die begrijpt hoe dat nou komt. De band krijgt een aanbieding om in Zwolle op te treden in Hotel Suisse. Daar krijgen ze voor een middag spelen f 450,- veel geld voor die tijd. In een bus van het bedrijf van de vader van Hans van Veen, gaan ze met de zelfgemaakte installatie op weg. In Zwolle spelen ze op een gigantisch podium, zo groot dat hun boxen op kleine lullige boxjes lijken. Je ziet ze nauwelijks staan. Het publiek in de zaal geeft op hun muziek geen enkele reactie en ze krijgen het publiek maar niet aan de gang. Er staat één kauwgum kauwend grietje op de ellenbogen gesteund zich te vervelen bij het podium. In de pauze vragen de bandleden haar of ze het niet leuk vindt. Ze krijgen te horen dat in Suisse altijd bands optreden zoals The Outsiders en The Motions, landelijk bekende bands dus. Voor die middag zouden The Golden Earrings komen, maar dat optreden is niet doorgegaan. Toen hebben ze Esquire maar gevraagd. Dat verschil is wel heel groot. De band Esquire ’66 bestaat uiteindelijk ook maar kort. In het cafetaria Ras op het Stadsveld, staat in het café deel een drumstel opgesteld. Eigenaar Henk Ras zou drummer zijn. Hij wordt gevraagd om met een band in te vallen voor veel geld op een carnavals avond in Duitsland. Maar een band heeft hij niet. Hij vraagt Toon mee te doen. Toon vraagt zijn broer Victor ook mee. De overige muzikanten zullen in Duitsland dan wel tijdig aanwezig zijn. Toon vraagt nog of ze van te voren niet moeten repeteren, maar dat is niet nodig het zijn goede muzikanten. In Duitsland aangekomen, worden de muzikanten aan elkaar voorgesteld. Niemand heeft nog ooit met een ander gespeeld. Na overleg blijkt dat ze ongeveer 5 liedjes samen kunnen spelen. Junge Komm Bald Wieder, Nimm Deine Weisse Gitarre, Tanze Mit Mir in den Morgen en nog een twee-tal andere nummers. Ze moeten 4 uur achter elkaar spelen. De bekende nummers spelen ze in de eerste serie. Daarna dezelfde nummers in de tweede serie, maar in een andere volgorde. Na de derde zelfde serie komt de zaaleigenaar woedend naar de band toe, smijt het geld op het podium en roept “heraus mit euch”. Dat doen ze dan ook maar snel. Toon besluit te stoppen met muziek. Hij heeft net een serieuze relatie en besluit op zijn 16^e toch maar weer naar school te gaan. Maar dan komt eind 1967 Reijer Velders bij hem aan de deur. Die komt uit de band The Centurions. Hij vraagt Toon of ze een nieuwe band kunnen vormen. Reijer heeft een stem die te vergelijken is met de stem van Peter Tettero uit The Tee-Set. Het voorstel is om rhythm & blues en soul muziek te gaan maken en de stem van Reijer is daar uitermate geschikt voor. Toon is onmiddellijk weer verkocht. Beppie Kamphuis, ook uit The Centurions, komt erbij en gaat  sologitaar spelen. Toon speelt slaggitaar, Dick Snaphaan wordt de drummer en Hans van Veen gaat bassen. Bij soul muziek horen blazers en die vinden ze: Bennie Seelen trombone en Peter Ros trompet. De naam van de band wordt Sun-Set en is de eerste soul band in Enschede.  

Er wordt gerepeteerd in de ijskoude hal van een kolenhandel nabij de Edo Bergsma brug. Het eerste optreden is eind oktober 1967 in de Carnaby Club die is gevestigd in Schouwburg Irene in Enschede. Het wordt direct een succes en de band wordt de huisband van deze club. Hengeloër Herbert Spier wordt hun manager. Herbert is organisator van de Koala Beat Club in Hotel Deters in Hengelo. De club fuseert op 1 januari 1968 met de First Loos Club van organisator Henk van Rees. Op die nieuwjaarsdag is Sun-Set de sensationele eerste act van de nieuwe club.

Herbert heeft een groot netwerk van clubs door het hele land waarmee hij samenwerkt. Hierdoor komen er optredens steeds verder weg en het hele land door. Dat kost veel reistijd. De verloofde van één van de muzikanten is daar niet blij mee. Hij stopt bij de band. Er moet een nieuwe trompettist komen. Iemand kent Harry Schwankhuizen die op de muziekschool trompet speelt. Hij wil heel graag meedoen, maar zijn ouders zijn het er niet mee eens. Hij is te jong en het wordt hem verboden. Maar Harry vindt daar wat op. Er zijn regelmatig uitvoeringen van de muziekschool en telkens als hij moet spelen in de band, vertelt hij zijn ouders dat hij een uitvoering heeft van de muziekschool. Probleem is wel dat dat met colbert en keurig geperste pantalon is. Zo verschijnt hij ook in de band. Dat kan natuurlijk niet en na enige tijd krijgt hij dan ook te horen dat hij de bus wordt uitgegooid als hij niet in een ‘spiekerboks’ zal komen. De band bestaat maar kort.

Eind 1968 gaan Harry Schwankhuizen en Toon Faulhaber naar de Hengelose soulband Y-Sect.

Bob en Toon hebben na de jaren 60/70 nog regelmatig muziek gemaakt, veelal in de huiselijke kring. Samen hebben ze nog opgetreden op het Enschedese Zilverfestival in 2016. Van dat optreden in de Tor is een videocompilatie gemaakt. Recent in 2021 heeft Toon gitaar gespeeld in het Openluchttheater in Hertme tijdens de Quarantaineshow in een gelegenheidscombo van John Gaasbeek als begeleidingsband van Joke Tromp.

Bob Faulhaber is overleden op 2 februari 2019

Victor Faulhaber is overleden op 1 maart 2021

Verantwoording
Dit artikel is tot stand gekomen op basis van diverse interviews met Victor, Bob en Toon Faulhaber , door Pel Kotkamp.