ZAC eersteklas!

Z.A.C. is een wel heel eerbiedwaardige voetbalclub, opgericht in 1893! Vandaar misschien ook de wat archaïsche naam 'Zwolsche Athletische Club'. Nu ja, het kan altijd erger, P.E.C., in 1910 tot stand gekomen door fusie van 'Prins Hendrik' en 'Ende desespereert niet', heeft de C van 'Combinatie' als modernste deel van de naam. Inderdaad, what’s in a name. 'Zwolsche Boys' moet precies honderd jaar geleden nog opgericht worden, is dus van 1918, waar 'Be Quick’28' en 'CSV’28' al met hun naam hun jeugd toegeven.

In de vroege zomer van 1918 moest het succes van Z.A.C. komen. In een bloedstollende promotie/degradatie-competitie moet het naar neutraal terrein in Utrecht, om daar af te rekenen met het altijd lastige “Theole” uit Tiel, in 2018 een verdienstelijk vierde-klasser, maar nu met Z.A.C. op de drempel van de eerste klasse! De Zwollenaren wonnen met 2-0, en dat veroorzaakte een ongekende feestvreugde. Die begon met de ontvangst op het station, waar duizenden opeengedrongen stonden, nauwelijks in bedwang gehouden door de politieagenten, die tegen zoveel vreugde niet opgewassen waren. Al direct op het Stationsplein werd een waar volksfeest gevierd: Spelers en supporters dansten een woesten vreugdedans, hier en daar tusschen de menigte blonk de helm van een verdwaalden agent en ver uiteen dobberden de hooge hoeden van de commissie.

Maar op een of andere manier lukte het die feestcommissie toch, de feestende menigte naar de binnenstad te verplaatsen. Uit Odeon woei de reusachtige nieuwe Z.A.C.-vlag, dus daar was dat feestje. Zonder toespraken ging dat natuurlijk niet, er kwam een hele rij van voorzitters en erevoorzitters langs, die voornamelijk de hoop tot uitdrukking brachten, dat deze promotie thans voor langen tijd zijn zal, want in de relatief korte tijd van zijn bestaan was de club al drie keer naar de eerste klas gepromoveerd. En dus ook weer gedegradeerd. Dat moest beter! Voorzitter Reinders herinnerde zich: Z.A.C. heeft tijden van voorspoed gehad en van ellende; altijd bleven de vrienden haar trouw; dat is iets dat spreker bijzonder op prijs stelde. Voor dien kostelijken steun bracht hij van harte dank. Waar die steun uit bestond, blijkt uit zijn bijzondere woord van dank aan de dames, die wijn aanboden. Welke dames dat waren, staat er niet bij, maar duidelijk is wel de algehele feestvreugde bij de promotie: De blijdschap hierover wordt in geheel Zwolle gevoeld, een bewijs hoezeer de vereeniging de sympathie geniet in onze stad. En zo leek er geen eind te komen aan de serie sprekers. Maar gelukkig: Tusschen de toespraken werd wijn rondgedeeld en schalden de feestliederen, begeleid door een strijkje, dat het meeste succes had met het beroemde “Tingeling, tingeling, tingeling”. Wijn, een strijkje en een raar versje, promotie vierde je honderd jaar geleden heel anders dan nu. Je zou bijna denken, dat het eerder een receptie was dan een promotiefeest. Maar gelukkig herinnerden de supporters, buiten vóór Odeon, de receptiegangers aan hun aanwezigheid, en dus moest het bestuur zich wel bij zijn officiële gasten verontschuldigen en zich naar buiten, op het bordes begeven, gevolgd door de spelers, allen beladen met bloemen. Daar konden de feestvierende supporters eindelijk los gaan, want na alweer een feesttoespraak van de voorzitter was de beurt aan die supporters: Gejuich en hoerageroep klonken als antwoord – een woeste rondedans door den foyer volgde en toen trokken allen weer naar de feestzaal, waar in vroolijkheid en vreugde de promotie in kleineren kring gevierd werd. Zo werd het uiteindelijk toch meer een clubfeest dan een volksfeest. Maar zowel bij het station als voor Odeon had dat volk dan toch zijn rol mogen spelen. Heel even was de Blijmarkt de Coolsingel van Zwolle.