Wim en Mariet Hekman: 'We waren er wel aan toe om te stoppen'

Wim: ‘We zagen al heel vroeg aankomen dat de kinderen geen belangstelling hadden voor de boerderij. Daar hebben we nooit moeite mee gehad. Het zijn van die dingen waar je geleidelijk aan went. Omdat de kinderen er niets voor voelden, hebben we ook geen ligboxenstal gebouwd. We zijn tot het einde op stal blijven melken.’

Mariet: ‘Toen we wisten dat de jongens geen enkel idee hadden om te boeren, hadden we ook het idee: “We redden ons prima met de kuikens en de koeien.” We houden het zo. Dan hoef je ook geen grond meer bij te kopen en weet ik het wat. We zijn nog even bezig geweest om nog een tweede grote kuikenstal bij te zetten. Van Rabobank de zeiden ze: “Zouden jullie dat nog doen op jullie leeftijd, met het vooruitzicht dat de kinderen het niet overnemen?” Toen de kinderen het huis uit waren, zijn we met de koeien gestopt. We hadden alleen met de kuikens voldoende inkomen.’

Wim: ‘We hebben het melkquotum verkocht aan twee buren. Dat was rond 1990. Ik heb nog enkele jaren kalfjes met goede papieren gekocht bij boeren hier in de omgeving, ook wel met behulp van een vertegenwoordiger die daar beter in thuis was. Die kalfjes fokte ik op en probeerde ik drachtig te krijgen. Als ze drachtig waren, kon je ze afleveren voor export, als ze goedgekeurd werden tenminste. Toen die kalveropfok ook minder werd, zijn we ermee gestopt en hebben de grond verkocht. Het quotum en de grond hebben we goed kunnen verkopen. Dat was een leuke business.’

Mariet: ‘Met de kuikens zijn we nog een tijd doorgegaan. In 1997 heeft Wim een klaplong gehad met het schoonmaken van het kuikenhok. De longarts zei: “U moet eigenlijk niet meer in die stal komen met die ammoniaklucht.” Ik zei tegen Wim: “Als je 65 bent, houden we ermee op.” Dat vond hij ook wel goed. We waren er ook wel aan toe. Je wordt een dagje ouder. We waren al jaren aan het afbouwen. Je wist dat het bedrijf niet voortgezet zou worden. Je bent ook wel blij dat de spanning rondom die kuikens voorbij is. Vooral met warm weer moest je heel erg alert zijn. We dachten: “Het is goed geweest.” We hebben nu tijd om andere dingen te doen. We hebben er geen van beiden spijt van dat we er mee op zijn gehouden. Je bent er al zolang mee bezig. Ik heb het allemaal gefilmd, ook toen de koeien zijn weggegaan.’

Wim: ‘Ja, dat vond ik nog zwaarder dan toen we met de kuikens stopten. Met de koeien ben je toch meer vergroeid. Die ken je bij naam. Ik heb er ook wel eens één een schop gegeven, maar dat was toch heel anders. De kuikens heb je natuurlijk ook maar een korte tijd.’

Mariet: ‘Onze zoon wilde op de boerderij blijven wonen. Het achterste gedeelte had hij helemaal verbouwd tot woning. Hij woonde eerst in Raalte en kijkt nu uit op Broekland. Wij kunnen goed met elkaar opschieten, maar wij vonden het beter daar niet te blijven. Als je altijd op zo’n plek hebt gewoond, heb je toch andere ideeën dan iemand die er pas is komen wonen. Ik had al snel het gevoel: “Waarom moet dat veranderd worden? Het is toch goed zo?” In die tijd kwam dit plekje in Broekland vrij en hebben we besloten hier een huis te zetten. We wonen hier perfect. Het voorste gedeelte van de boerderij hebben we toen verkocht. Dat hoefde onze zoon er niet bij. We hadden het al jaren verhuurd aan starters. Daar woont nu iemand anders.’