image/svg+xml

Jan Maat: 'We hadden soms wel drie stagiairs tegelijk'

Verhaal

Jan Maat: 'We hadden soms wel drie stagiairs tegelijk'

Plaatje bij verhaal: paarden_jan_maat_voor_kunstmeststrooier_met_stagiair._jaar_onbekend_0.jpg

'De boerderijen die hier zijn gebouwd door de Nederlandse staat kregen allemaal een naam van oude staatslieden uit de Middeleeuwen of daarna. Je hebt een Henegouwen of een Maurits, allemaal kregen ze een naam. Behalve deze vier aan de Cornelisgracht. Deze boerderijen waren uitgegeven in maart of april 1940 en toen de oorlog uitbrak is dat niet meer gebeurd. Ik heb het altijd wel leuk gevonden, een boerderij met een naam. Dus toen Bettie en ik trouwden hebben we eigenlijk al hetzelfde jaar, of het jaar erna, onze boerderij de naam Eurohoeve gegeven. Ik ben altijd een voorstander geweest van Europa, van breder denken.

Wij hebben hier op ons bedrijf veel stagiaires gehad, altijd uit het buitenland. De eerste kwam uit Zweden, maar we hadden ze ook uit Japan, India, Irak, Amerika, Ierland, soms wel twee of drie tegelijk. Door die buitenlandse stagiaires hebben we verschrikkelijk veel van de cultuur van die landen geleerd. Ze waren hier dan een half jaar en hadden foto’s en allerlei dingen van thuis mee. Dat was hartstikke leuk. Ik denk dat we er misschien wel vijftig of zestig hebben gehad. We hebben daar verschrikkelijk veel dingen mee beleefd. Ik weet nog: we hadden een keer een stagiaire, een jongen uit Dahomey. Dat ligt ongeveer bij de evenaar in West-Afrika. Het was september of oktober denk ik, het was echt al herfst hier. Ik haalde hem met de auto op van Schiphol. Hij kwam toen aan in een wit overhemd. Het zijn donkere jongens en die hebben dan vaak echt witte kleren aan. Hij had maar een paar andere kleren bij zich. Afijn, we kwamen hier thuis en de volgende ochtend kwam hij naar beneden. We vroegen of hij goed geslapen had. Ja dat wel, maar het was wel erg koud zei hij. Toen deed Bettie een deken bij het bed op, of twee dekens. De volgende ochtend was het weer van ja, het was toch wel erg koud hier in Nederland. Bettie dacht van hoe kan dat en hoe bestaat dat toch! Dus ik met hem naar boven toe. Ik zei natuurlijk van hier heb je een onderlaken, een bovenlaken, de dekens erop en daar ga je dan tussen liggen. En daar overheen een sprei. Toen bleek dat hij alleen onder die sprei lag bovenop de dekens! In Dahomey heb je een sprei of een kleedje voor de vliegen. Maar niet voor de kou! En daar ging hij dus onder liggen. Toen zei ik van ja, je moet daar tussenin, dan is het lekker warm. Toen was het beter.

We hadden ook een keer een stagiair uit Egypte. Die moest met de opraapwagen gras ophalen. Op een zeker moment kwam hij lopend naar huis toe. Aan het einde van het land is een diepe tocht, een ontwateringstocht. Daar was hij met de trekker en oplaadwagen in gereden. Of ik met een tweede trekker wilde komen om hem eruit te halen. Ik zag hier bij huis nog maar een klein stukje van die opraapwagen. Die trekker zat gewoon onderin die tocht! Met zo’n lichte, kleine tweede trekker kon je dat er gewoon niet uithalen. Daar moest een kraan bij komen, of een grote trekker. Er was ook eens een keer iemand uit Irak. Bettie had toen sinaasappels gekocht. Van die Jaffa sinaasappels die uit Israël komen. Er zit vaak nog zo’n klein stickertje op. Maar nee hoor, die wilde hij niet eten. De sinaasappels kwamen uit Israël natuurlijk. We hadden toen ook nog fokzeugen. Ik mestte dus die hokken uit. Of hij dan dat ene hok wilde doen, dan deed ik het andere hok bij wijze van spreken. Maar nee, hij wilde geen varkens uitmesten want dat is een onrein dier. Hij wilde alles wel doen, maar dat niet zei hij. Ik kan er wel boeken over schrijven!'

Trefwoorden:Personeel, Bedrijf, Project Streekcultuur
Periode:1960-1980
Locatie:Giethoorn
Thema's:Personeel

Reacties

Er zijn nog geen reacties op dit item

Plaats een reactie

Velden met een zijn verplichte velden.