image/svg+xml

Endik Tetelepta

Biografie

Endik Tetelepta

Biografie plaatje

Graag delen we de herinneringen aan het kamp de Vossenbosch:

Een dag uit mijn leven op het kamp Vossenbosch

1964– Het jaar dat ik twaalf werd en voor het eerst naar de middelbare school ging in Almelo, de Technische School, zoals het toen heette. Op die mooie lentemiddag in mei fietste ik naar ons huis op Kamp Vossenbosch, waar ik sinds 1958 woonde met mijn pleegouders, de familie Latupeirissa. Voorheen woonden we op Kamp Westerbork, bij Molukkers bekend als Kamp Schattenberg. We moesten noodgedwongen verhuizen vanwege een grote brand die daar had plaatsgevonden.

Het kamp Vossenbosch was omgeven door bos, de ingang lag aan de weg van Hoge Hexel naar Wierden. Het was voor mij een fijne plek om te zijn. Ik voelde me daar veilig. Gewoonlijk was er veel bedrijvigheid als je het kamp binnenkwam. Het was er gezellig, het kamp leefde gewoon. We waren als een grote familie bij elkaar. Het was ongeveer half twee en het leek nu wel uitgestorven. Ik fietste langs het grindveld (batu kriekiel) met op de achtergrond het kerkgebouw. Dan rechtsaf richting het gebouw waar de moeders regelmatig hun was deden en de allerkleinsten werden gewassen en waar de douches waren. Daar moest ik vaak emmers warm water halen voor mijn moeder. Dat gebouw markeerde ook de grens tussen het bovenste (atas) en het onderste (bawa) gedeelte van het kamp.

Mijn aandacht werd getrokken door twee meisjes op de fiets, die achterna werden gezeten door twee honden. Het waren de twee mij bekendste honden van het kamp, de ene heette Fidel, de andere Fikkie. Terwijl ik naar beneden fietste – want de weg ging hellend naar beneden – zag ik dat ze bijna bij de vierkante zandbak waren. Ik begon een paar keer heel hard Fidel te roepen om te proberen hen af te leiden. Opmerkelijk genoeg staakten ze de achtervolging van de meisjes. Ik probeerde uit alle macht naar huis te fietsen, dat was de laagstgelegen barak (12) die tegen het bos aan lag. En het lijkt zo ver weg als je door twee honden wordt achterna gezeten!

Voorbij het kubusvormige klimrek sprong ik van de fiets en gooide hem op de grond. Nooit eerder had ik een dergelijke confrontatie gehad met deze twee honden! Fidel en Fikkie gingen wel vaker samen op pad. Toen ze een keer langs ons huis kwamen had ik ze weggejaagd, eigenlijk zonder reden. Ze schoten weg, maar toen draaide Fidel zijn kop om en keek mij recht in mijn gezicht aan, alsof hij wilde zeggen: ”je bent nog niet van me af!”

Dat moment was nu dus gekomen en ik deed er alles aan om hen van mijn lijf te houden!  Een paar keer deed ik of ik een steen wilde pakken om ze op afstand te houden, maar dat werkte maar heel even... Door hun geblaf kwamen er nu van alle kanten steeds meer honden bij, zodat ik op het laatst omsingeld werd door wel zes of zeven honden! Opeens voelde ik een venijnige beet in mijn rechterkuit. Ik draaide me om en zag dat het Fidel was die zijn tanden erin had gezet!

Opeens kwamen er nog twee honden aanstuiven en tot mijn stomme verbazing gingen ze met zijn tweeën op de andere honden af. Het waren Lassie en Bello. Lassie was de hond van “oma” zoals we haar toen noemden en Bello was de hond van onze buren. Bello ging regelmatig met me mee als ik weer eens water moest halen van mijn moeder. Hij was mijn beste vriend. Ik bevond me te midden van een hondengevecht. Terwijl zij de andere honden verjaagden, zag ik kans om op het klimrek te klauteren. Van daaruit zag ik hoe Fidel door zijn baasje werd binnengeroepen en voor mij de kust veilig was.

Samen met Lassie heeft Bello me verlost uit mijn benarde situatie. Wat moest ik zonder mijn “trouwe vrienden”. Ik heb in ieder geval een belangrijke les geleerd: “Wie goed doet, goed ontmoet!”

Endik Tetelepta

Trefwoorden:herinneringen, woonoord Vossenbosch
Thema's:Vossenbosch

Reacties

Er zijn nog geen reacties op dit item

Plaats een reactie

Velden met een zijn verplichte velden.