Wijkverpleegster Gerry Kaemingh
Wijkverpleegster Gerry Kaemingh.
Gerry Kaemingh komt in 1959 naar Wierden om te werken als wijkverpleegster in dienst van het Groene Kruis.
Zij is de opvolgster van zuster Verhoef.
Gerry Kaemingh krijgt onderdak op de bovenverdieping van het Groene Kruis Gebouw aan de Nijverdalsestraat.
Daar leert ze haar mede-wijkzusters kennen: juffrouw Staman en Diny Huizing.
Gezamenlijk maken zij gebruik van douche, toilet en keuken.
Gaan de wijkzusters eerst op de fiets, op een gegeven moment krijgen ze een bromfiets. Zuster Huizing op de Berini en zuster Kaemingh op de Sparta: “Die Sparta ging lekker veel harder”
Tegenwoordig weet Gerry Kaemingh, nu wat grijzer en ietwat op leeftijd, dat ze vroeger bekend heeft gestaan als:
“den kléé’n zwart’n den zo hard jach”.
De wijkzuster komt in veel 3-generatiegezinnen terecht. Zij bieden de lichamelijke verzorging van “wieg tot graf”.
De baan is fulltime, d.w.z. van ’s morgens 8 uur tot ’s middags 6 uur. En daarnaast 24 uur per dag beschikbaar, waarbij de vele vragen nog per telefoon komen.
Elke veertien dagen heeft een wijkzuster de weekenddienst.
Er is wel een bestuur, maar de vraag om hulp komt normaliter rechtstreeks van de plaatselijke artsen.
Met een lijst gaan ze op weg. De mensen die een insulinespuit moeten krijgen, komen het eerst aan de beurt.
Ook ’s avonds of ‘s nachts moeten de wijkzusters erop uit.
Wanneer de zuster naar een boerenerf moeten, vragen ze de boeren altijd een lamp aan te steken. De wegen hebben in het buitengebied vaak nog geen verlichting.
Gerry Kaemingh heeft wel eens gevraagd, of zij niet kan worden opgehaald. Maar de meeste boeren hebben in die tijd nog geen auto. Later verandert dat wat leidt tot de uitspraak van Gerry Kaemingh:
”Ik in mijn Renault-4 tje en de boeren in een dikke Mercedes”.
Bij slecht weer als sneeuw en ijzel heeft zuster Kaemingh zich door Noltus met de taxi naar patiënten in Notter
Laten brengen. Zij is lopend nar de volgende patiënt gegaan en laat zich aan het eind door Noltus weer ophalen.
Als ze met ijzel toch op de bromfiets gaat, dan met beide benen/voeten op de grond.
Eén keer wordt ze door een vrachtwagen “achtervolgd”.
Het is geen prettige ervaring geweest. Zuster Kaemingh ervaart het zelfs als angstig.
En de vrachtwagen blijft haar maar volgen. Vooral niet achterom kijken…!!!
Totdat het zuster Kaemingh duidelijk wordt dat de vrachtwagen een strooiwagen is.
“In mijn angst had ik niet eens in de gaten dat het glad was ...!!!”
Foto-onderschrift: Zuster Kaemingh links met Zuster Huizing rechts kijkend naar bijder verleden in een foto-album.