image/svg+xml

Expositie “Zwem- en Poloclub De Whee” in het “Goors Museum” Openingstoespraak door E.A. Spoor 8 maart 2019

Verhaal

Expositie “Zwem- en Poloclub De Whee” in het “Goors Museum” Openingstoespraak door E.A. Spoor 8 maart 2019

Plaatje bij verhaal: waterpolo-1945-002a.jpg

Als oudste, nog in leven zijnde lid van deze zwemvereniging werd de openingstoespraak door de heer Engelbert Spoor gehouden.

Dames en Heren,

De Stichting Goors Historisch Museum heeft mij als oud erelid van de Goorse Zwem-en Poloclub De Whee gevraagd om bij de opening van een tentoonstelling over de geschiedenis van deze vereniging iets te vertellen.
Nu 87 jaar geleden, was de eerste voorzitter van de vereniging iemand uit Diepenheim namelijk dokter Quant.


Hij kwam jarenlang iedere dag op het bad en dook dan van de 3 meter hoge springplank te water om zijn baantjes te zwemmen. Hij wist als geen ander hoe gezond zwemmen was. Hij had slechts één long.
We kenden in die tijd geheel andere waterpolospelregels dan nu. Je speelde als speler van jouw zevental tegen een vaste veldspeler van de andere partij. Zo mocht je bijvoorbeeld, bij een overtreding, op het fluitsignaal van de scheidrechter, je niet meer verplaatsen. Bij watertemperaturen beneden de 16 graden Celsius mocht er volgens de bond niet gespeeld worden. Om de zomercompetitie af te ronden gingen we vaak toch te water. Kreeg je tegenstander kramp dan ging je uit sportieve overwegingen ook het water uit.


We speelden met een leren bal die door het opgezogen water veranderde in een projectiel. Als deze met een slingerworp gegooid werd was hij praktisch onhoudbaar voor een keeper.
In,  tijdens en direct na de oorlog hadden we een zeer creatieve commissie, de Propaganda en Ontspannings Commissie kortweg de P.O.C.


Zij verzorgde ons clubblad “De Meerpoet” en organiseerde in 1942 tijdens de oorlog de eerste Goorse revue met als hoogte punt het komisch duo van onze leden Chiel Holtmaal en Fientje (Wim) Peeters. We hadden meer leden die NIET dan wel konden zwemmen.
De discussies in de vereniging liepen soms hoog op. Noodzaak om de heer Lulof, directeur van de Twensche Bank, als voorzitter van de vereniging te vragen om meer gezag en overwicht te krijgen.   Kees Peeters, Nestor van De Whee. was een bekende waterpoloscheidsrechter met veel connecties. Hij kende de gym-en sportleraar Henk van Leersum van UZC uit Utrecht. Samen met zijn ploeggenoten van het eerste zevental vormden zij het Nederlandse nationale zevental.
Georganiseerd door Kees waren ze een week lang te gast op de boerderij van Olydam. De plaats waar nu ongeveer de garage van Haafkes staat. Dagelijks waren we gezamenlijk op het bad. Henk van Leersum is later nog een tijd lang onze trainer geweest.


Direct na de oorlog hadden we goede contacten met onze hier gelegerde bevrijders. De Engelsen vulden het zwembad voor ons met water en wij leerden ze als tegenprestatie zwemmen.


Van de Canadezen hadden we voor vervoer een truck met chauffeur tot onze beschikking. We kregen een baseball uitrusting op de schoolfeestweide cadeau en als we wilden konden we in hun legerkamp in het paddenstoelenbos naast de begraafplaats aan de Markeloseweg volleybal spelen.


De P.O.C kwam in 1947 op het idee om met een grote Meerpoet in de Schoolfeestoptocht mee te lopen. De volgende twee jaren gevolgd door, met leden van De Whee, verkleed fietsend op allerlei soorten misvormde fietsen. Het spektakel trok zoveel aandacht dat een uitnodiging om het zelfde in de straten van Arnhem te herhalen. De aldaar vertoonde opvoering haalde de landelijke pers.
De befaamde Biertent-Rally is hier uit ontstaan.

In het buitenbad hebben we als vereniging veel te danken gehad aan badmeester Rippe en zijn familie. ‘s Zomers huisden ze vaak dag en nacht op het bad.
Direct na de grote schoolvakantie organiseerden we schoolwedstrijden en trachten zo nieuwe leden te werven.
De door de vereniging georganiseerde weekend polotoernooien voor dames en heren hadden bijzonder veel succes. Vooral door de feestavond en daarna het "slapen" op het stro bij een boerderij.
Omstreeks de jaren zeventig kregen we te kampen met een enorm dieptepunt.
Samen met een paar trouwe leden. zaten Luc (ten Thije), Johan (Fokkert) en ik. in een achterzaaltje van het café van Jan Brunnekreef de Algemene Leden Jaarvergadering voor. Het zwembad was onbruikbaar. De huur die ons voor trainen en wedstrijden in andere baden in rekening werd gebracht was niet te betalen.
Op dat moment kwam het verlossende woord. De provincie had toestemming verleend tot de bouw van een klein overdekt zwembad voor alleen trainingsdoeleinden, maar zonder wedstrijdmogelijkheden.
De bewindsvoerders van het bad hadden de verstandige beslissing genomen het zo genaamde Sportfondsenbad in de arm te nemen. De leiding van het bad kwam op een bepaald moment in handen van wat wij noemden De Berkjes. Een jong enthousiast echtpaar.
In de zelfde periode hadden ook de ouders van kinderen van onze vereniging steeds meer aandacht voor hun trainingen gekregen. Hel gevolg was een enorme ondersteuning en uitbreiding van zowel zwem- als waterpolotrainingen. In deze periode ontpopte Henny Alink zich, zonder anderen te kort te doen, als een enorm goede trainer en coach.
De vereniging groeide en bloeide.
Een speciaal gevormde jubileumcommissie zorgde voor het in 1982 gevierde 50 jarige jubileum. Herdenking, sprekers, huldigingen. feestavond en een bijzonder geslaagde reünie en met twee bussen vol met onze jeugdige leden naar het pretpark Slagharen.
Bijna alle bestuursvergaderingen vonden tientallen jaren bij mij thuis plaats. Geen wonder dat, Miny mijn vrouw, overigens als trouw lid, van binnen uit de vereniging met alles zeer goed op de hoogte was.
Zij is, tijden voor afgaande aan het jubileumjaar, al begonnen in binnen- en buitenland adressen van oud-leden te verzamelen en voor het jubileumfeest uit te nodigen. Het heeft zeker aan het succes van de reünie bijgedragen.
Het is niet te doen alle successen en alle mensen te noemen die aan onze vereniging hebben meegewerkt. Ze hebben er wel voor gezorgd dat onze vereniging een voedingsbodem is geweest voor enkele enorme hoogtepunten.

Wie kent niet Hinkelien Schreuder en Lieke Klaassen?
“De Wereld Toppers”. Dergelijke resultaten zijn alleen te behalen door hun persoonlijke inzet en eigenschappen naast nauwe betrokkenheid van gezin en omgeving. Even veel hulde voor diegenen die net  die top niet haalden.

De beslissende raadsvergadering over de plaats van een zwembad in de gemeente Hof van Twente kende niet de schoonheidsprijs voor algemene gemeenschapszin. Ondanks alle andersluidende adviezen werd het een MARKELOOS zwembad.

Aan de rand van de grens van De Hof en niet in Goor, het centrum van De Hof, het dichtst bevolkte gebied met de grootste kans op een nog enigszins dragelijke exploitatie. Door deze beslissing werden grote groepen uitgesloten voor gezond bewegen en sport. Dat het toch nog een goed en mooi zwembad is geworden is te danken aan de op dat moment heersende economische crisis waardoor ook het gehele bad tegen lagere prijzen kon worden opgeknapt.
Ik had het voorrecht er tot enkele tijden geleden regelmatig te zwemmen en kan het een ieder aanraden.

Rest me nog het bestuur en alle vrijwilligers van de Stichting Goors Historisch Museum te bedanken voor alle werkzaamheden die nodig waren om deze tentoonstelling te kunnen houden en verklaar ik hiermede de tentoonstelling voor geopend.

28-januari-2019, Engelbert Spoor

 

Auteur:E.A. Spoor, samenstelling Jan Poortman

Reacties

Er zijn nog geen reacties op dit item

Plaats een reactie

Velden met een zijn verplichte velden.