De rode kater

We hadden af en toe last van muizen. Soms veel last. Waar ze vandaan kwamen dat wisten we niet. Soms zaten ze in de dozen met ijsbakjes. Die kwamen op de zolder bij de voorraad te staan en daar hadden de muizen dan verder een heerlijk leven. Soms kwamen ze binnen via de tuin. Maar een ding stond vast, in een bakkerij moet je eigenlijk geen muizen hebben. Daarom hadden we een kat aangeschaft, zij werd liefdevol Mieke door ons genoemd. Mieke had dus de taak muizen te vangen en dat deed ze naarmate ze ouder werd gelukkig ook. Als er geen muizen als prooi waren, dan dronk ze rustig haar schoteltje melk leeg en leefde het bestaan van een kat in huis, die door menigeen aangehaald werd en achter de oren werd gestreeld.

Op vrijdagavond had Mieke het niet meer. Zodra ze de hoge en harde stem hoorde van Knol, die dan eieren bracht, dan was Mieke weg. Niet alleen die ijle stem, ook de voetstappen waren een teken voor Mieke om op de vlucht te slaan. Weg was Mieke, gevlucht, de tuin in en verder in geen velden of wegen meer te bekennen. Die stem en voetstappen werkten averechts op Mieke.
Als het praatje over alles en nog wat, over het wel en wee, over alles wat in Hasselt de revue passeerde tussen Knol en mijn vader weer voorbij was, de rust was weergekeerd, dan klonk bij de achterdeur een klagend piepstemmetje ten teken dat Mieke weer in huis wilde. Dan zocht ze haar mand in de gang weer op en we hadden de verdere avond geen kat meer aan Mieke.
Een keer ging het mis. Of Mieke had niet goed opgelet, of ze had de stem en de voetstappen niet horen aankomen, hoe dan ook, toen Mieke wilde vluchten was daar ook de klomp van Knol, die Mieke bijna doodtrapte. Klagend en van pijn vertrekkend leek Mieke dit niet te overleven, maar onze Mieke was een taaie kat. Op haar piepstemmetje, die avond iets klaaglijker deden we de deur weer open. Ze streelde even tegen onze benen en zocht haar mand op. Het overkwam Mieke geen tweede keer.

Als je een kat hebt, dan komt er ook een kater in beeld. En dat was in het geval van Mieke ook zo. De rode kater van de fietsenmaker in de buurt had het onder andere gemunt op onze lieftallige Mieke. Of Mieke ook van zijn liefdevolle diensten gecharmeerd was weten we niet, maar als de rode kater zich achter het huis liet horen, een jammerlijk maar verlangend geklaag opklonk, maakte dat ons niet blij. We joegen de rode kater steeds weer weg. Maar een kater is vasthoudend, een rode kater helemaal. Als hij er weer was, joegen we hem weg, de tuin uit, de steeg in. Snel de poortdeur dicht. Dat dachten we ook bij de zoveelste keer, alleen de rode kater vluchtte de schuur in. Nu hebben we hem, we zullen hem een lesje leren. We laten hem eerst rustig in de schuur, kan hij daar muizen vangen en als hij volgevreten is dan zullen we hem tussen de deur vastzetten, zodat hij er niet uit kan en niet weer terug durft te komen. Dat was het plan. Voorzichtig glipte ik de schuur in. De rode kater wilde direct naar buiten, hij vond natuurlijk, dat hij lang genoeg opgesloten had gezeten. Op een kier deed ik de schuurdeur open. De rode kater kwam eraan en wilde naar buiten. Iets meer ruimte en drukken. Dat plan lukte wel, eigenlijk wel goed maar meteen ook gedeeltelijk, ik kreeg de rode kater wel tussen de deur, maar op dat moment kreeg ik een straal katerpis over mijn schoenen. De rode kater glipte weg, die hebben we nooit weer teruggezien, maar mijn schoenen die konden weggegooid worden. Dat kwam me op een flinke schrobbering te staan.