Simon Sihasale

Verblijf Kamp Vossenbosch Wierden.

Hartelijke groet aan de lezers.

Allereerst wil de schrijver van deze story zich eerst even voorstellen: Ik ben Simon Sihasale. Ik beschrijf u de geschiedenis in grote lijnen die gaat over de jaren dat een grote groep Ambonezen, waar ik zelf ook toebehoor, die in Indonesië aan de kant van de Nederlanders meevochten, de zo geheten KNIL-militairen die na de afloop van de tweede Wereldoorlog zwaar bedreigd werden door de Japanse bezetting en de TNI in de eerste helft van 1951 een veilig heenkomen moesten zoeken en daarom in dienstopdracht van de toenmalige Nederlandse regering voor een tijdelijk verblijf naar Nederland moesten uitwijken .

Helaas is door een toezegging van die regering dat dit een soort van tijdsoverbrugging zou zijn en de Ambonezen eens weer zouden kunnen terug keren bij ons de indruk ontstaan dat de regering haar belofte niet nakwam en onvoldoende voor onze zaak opkwam. Juist door deze hoopvolle verwachting is het op een gegeven ogenblik zover gekomen dat er een treinkaping georganiseerd werd om zodoende meer aandacht te vragen voor het RMS-ideaal.

Over ons verblijf op het kamp Vossenbosch in de gemeente Wierden; Een aantal van ons werd eerst ondergebracht in het kamp Vught/Lunetten en andere woonoorden. In het kader van familiehereniging ruilden een aantal bewoners van kamp(en), waarbij ook mijn eigen familieleden. De woningen die ons toegewezen waren nu achteraf gezien houten barakken waar het in de winter bar koud kon zijn en dat waren we in Indonesië op het eiland Ambon natuurlijk niet gewend. Ook op het gebied van privacy was het zachtjes gezegd bepaald niet ideaal. Maar in het licht van de woningnood die in Nederland na de tweede wereldoorlog heerste, moesten wij deze huisvesting wel accepteren. Daar zeurden wij overigens helemaal niet over. Wij kunnen nu zeker zeggen dat de Ambonezen zich in Nederland gelukkig uitstekend hebben aangepast. Als groep zijn wij, uitgezonderd de treinkaping, in Nederland nooit als lastig ervaren door de Nederlandse bevolking of in opspraak geraakt. Dat maakt mij en vele andere Ambonezen toch wel een beetje trots. Wij zijn inmiddels gelukkig behoorlijk goed geïntegreerd, hebben de moeilijke taal ons eigen gemaakt en de meesten hebben nu een fatsoenlijke huisvesting en een goede opleiding genoten en worden net als de Nederlanders overal geaccepteerd. Toch hebben een handjevol ouderen van de eerste generatie nog heimwee naar hun geboortegrond. De bewoners van het kamp Vossenbosch hadden het niet breed en moesten voor hun levensonderhoud stevig aan de slag. De ouders vulden hun inkomen aan met het aardappel rooien bij de eerder besproken boer en het plukken van boomfruit in de Betuwe. Mijn grootouders zorgden voor mij en mijn jongere broer.

Mijn beleving in het kamp Vossenbosch; Er was ondanks de slechte woonsituatie een grote saamhorigheid onder elkaar. Dit openbaarde zich vooral bij speciale gelegenheden zoals de gezamenlijke rouw als er iemand van ons overleden was en bij feesten zoals de Onafhankelijkheidsdag van Molukkers in Ballingschap in Nederland op 25 april dat samen in grote vrolijkheid gevierd werd. Het moet gezegd worden feest vieren dat was iets wat Ambonezen goed kunnen. Verder was de opkomst bij kerkelijke gelegenheden zeer goed te noemen. De kerk was op het terrein van het kamp, waarbij de Ambonezen onafhankelijk van hun kerkelijke richting uiteindelijk allemaal een hartelijk welkom kregen. Ook was er op het kamp een hospitaal ingericht, waar bijvoorbeeld de vrouwen die moesten bevallen opgevangen werden. Mijn moeder – tante Jo Sihasale was daar als vroedvrouw werkzaam en oom Karel Patty als verpleger in samenwerking met de wijkverpleegster Diny Huizing en dienstdoende huisarts drs. Beens uit Wierden.

Het was dus niet alleen kommer en kwel in het kamp, juist door die saamhorigheid, hadden wij toch wel een prettig en fijn leefklimaat in het kamp. De jeugd had allerlei spelactiviteiten zoals natuurlijk het voetballen en ik wil vooral de “vliegergevechten” die wij hielden ook noemen. De voorbereiding op deze vliegergevechten was heel serieus en intensief. De vliegerlijnen werden voorzien van fijn gestampt glas bevestigd met lijm om zodoende de vliegerlijn van je “tegenstander” door te snijden. Je ziet, we waren in het bedenken van te gekke spelletjes behoorlijk creatief. De vlieger die losgesneden werd kwam op een aardappelveld terecht en werd daarna door de jeugd weer opgehaald, wat grote boosheid bij de boer opleverde die daarna de politie inschakelde die in vol ornaat op de motor met de boer in zijspan aankwam. Er werden vragen gesteld naar de dader. Hierbij werd een valse identiteit opgegeven( Pieter Kontol!!) op het verkeerde spoor gezet en iedereen in het kamp had de grootste lol.

Voor de lichamelijke verzorging was er een gezamenlijke was- en douchegelegenheid ingericht die goed onderhouden werd, waarbij wij natuurlijk niet allemaal tegelijk onder de sproeier stonden. Voor onderhoud werd er speciaal iemand van het kamp t.w. oom Lex Sahertian door het rijk in betaalde dienst aangesteld. Een van de gebeurtenissen die mij erg bijgebleven is, dat in de beginperiode iemand van ons overleed en met een zwarte koets met zwarte paarden naar haar laatste rustplaats werd gebracht. Deze indrukwekkende gebeurtenis staat mij nog altijd bij. Ook de saamhorigheid hierbij bleek zeer sterk. Ook de bruiloften die tot de ochtend voortduurden waren echt speciaal en zijn nu helaas verwaterd. Maar de onderlinge verbondenheid bestaat gelukkig nog altijd.

Mij is ook bijgebleven dat mijn vader die als kamp oudste gekozen werd, de sociale belangen van de bewoners behartigde in conflict kwam met de desbetreffende twee ambtenaren/beheerders die in het kader van CAZ (Commissariaat Ambonezen Zorg) functioneerden met hen de nodige problemen kreeg. Iedereen hielp immers elkaar, dat was gewoon een ongeschreven kampwet. Het conflict draaide om het feit dat niet alle (sociale) voorzieningen waar de Molukkers recht op hadden werden toebedeeld. Gelukkig werden de zaken wel goed opgelost, maar dit ging niet vanzelf. Ook moest mijn vader corrigerend optreden voor de schoolkeuze van de Ambonezen die vaak een te lage vervolgstudie geadviseerd kregen.

Ik ga nu afronden, als alle verhalen verteld zouden worden, dan wordt dit wel een heel dik boek.