Charlotte Kuiper- Saija

Graag delen we de herinneringen aan het kamp de Vossenbosch

Voordat ik met mijn verhaal begin, zal ik me eerst voorstellen. Mijn naam is Charlotte Kuiper- Saija getrouwd met Jan Kuiper en ik woon al sinds 1973 in Amsterdam.

Dit verhaal gaat over de jaren, hoe ik het leven in  kamp Vossenbosch heb beleefd.

Mijn neef Paul Salakory belde mij afgelopen jaar  op met de vraag of ik  bereid was om een verhaal te schrijven over het leven in Kamp  Vossenbosch uit de jaren vijftig.

Allereerst twijfelde ik, want samen met mijn man Jan zouden we voor 2 maanden naar de Molukken gaan en uiteindelijk heb ik hem  beloofd om mijn verhaal na de vakantie op papier te zetten.

Ik heb in kamp Vossenbosch gewoond vanaf mijn 8e jaar tot en met mijn 11e jaar.

Alle herinneringen kwamen weer naar boven, toen Paul mij belde.

Het begon eigenlijk, toen mijn oom en tante ( wijlen Zakeus Usmany en wijlen Augustina Usmany-Epon) aan mijn ouders ( wijlen Janiz Saija en wijlen Martina Saija-Usmany) vroegen, of één  van ons bij hen mag komen wonen. Op dat moment hadden ze al een pleegkind Jan Saija, die nu in Breda woont

We woonden vanaf 1951 in kamp Lunetten te Vught en ik kom uit een gezin van acht kinderen, op de vraag van mijn oom en tante, gaven mijn ouders  als antwoord, dat de keuze aan ons was. Ik was meteen al enthousiast en stak mijn vinger op, met de achterliggende gedachte,  een andere omgeving en door mijn oom (broer van mijn moeder) en tante heerlijk  verwend.

Zo kwam ik in 1959 in kamp Vossenbosch terecht en had al snel vriendinnen, tot nu toe weet ik nog precies wie.... , waar in Vossenbosch heeft gewoond.

Mijn vriendinnen, Inge Rumawatine, Eda Makatita, wijlen Martha Oemar zaten toen samen met mij op school bij meester Nicolai. Buiten schooltijd was ik ook bevriend met Julia Anindjola, Coba Anindjola en Willy Uneputty.

Ik heb een leuke tijd in kamp Vossenbosch beleefd. Bij elkaar langs in de ochtend, voordat we naar de bus liepen en tevens de jongere kinderen meenemen,  zoals mijn nicht Anaatje Hatumena .

Wat ik me ook kan herinneren was, dat er twee verschillende scholen waren ‘School met de Bijbel’ van meester Pas en meester van de Haar en ‘de Gereformeerd School’  van meester Nicolai.

Onder elkaar werd er geplaagd, om aan te geven wie de beste school bezocht.

Voor mij was het voor het eerst, dat ik op een gemengd school zat. In kamp Vught zaten we op school met alleen Molukkers en leerde je pas op de kleuterschool Nederlands praten.

De lagere school was voorheen klas 1 t/m klas 6, en nu is het  groep 3 t/m groep 8 van het basisonderwijs. Zo kwam ik in klas 2 t/m klas 4 terecht op een school, waar ik moest wennen en vaak ruzie maakte met mijn Hollandse klasgenoten. Mijn oom en tante kregen dan geregeld een bezoek van één  van de onderwijzers.

Ondanks de streken, die ik uithaalde kon ik best wel goed leren en was rekenen, taal en lezen mijn lievelingsvakken.

Er waren in het kamp ook van die kleine winkeltjes,  waar we na schooltijd terecht konden voor versnaperingen. Andere benodigdheden werd dan door je ouders bij 'de Spar ' besteld en werd dit dan wekelijks door Mini en Bert thuis bezorgd.

Op de woensdag- of zaterdagmiddag konden we de kinderprogramma's volgen bij oom Patty Ventje naaste buurman van mijn oom en tante, die in het bezit was van een zwart-wit televisie. Ik kan me nog herinneren, dat er bij de deur een blik stond en je er een dubbeltje in deed om dan te mogen genieten van het kinderprogramma.

De feestdagen heb ik eigenlijk nooit meegemaakt, want dan was ik weer thuis mijn ouders in kamp Lunetten te Vught. Mijn ouders hebben me teruggehaald naar kamp Lunetten,  met het oog op mijn toekomst en de voorbereiding na de lagere school voor naar de middelbare school.

In 1963 heb ik na de lagere school, op de MULO school in Den Bosch gezeten en door de verhuizing naar Culemborg mijn diploma alhier behaald.

De jaren in kamp Vossenbosch, zal ik altijd herinneren en koesteren zoals:

De bereidheid van de 1e generatie Molukkers om elkaar te steunen en te helpen in goede en slechte tijden, waar wij  als tegenwoordige generaties hieraan een voorbeeld mogen nemen.