Bernard Ros

Overdenking van Bernard Ros

Op een avond werd ik gebeld door Paul Salakory, hoi Bernard, zou jij iets kunnen schrijven over kamp het Vossenbos.

Ik zei, Paul dat kan ik niet, ik was 3 jaar toen de eerste toen nog genoemd Ambonezen hier aankwamen.

Je kunt toch wel iets schrijven want je kent er zo veel.

Ik woonde toen aan de Rijssensestraat kort bij café de Boer.

We kwamen weinig in het dorp , alleen om naar school te gaan.

Bij ons op school zaten geen Molukse kinderen.

In 1957 verhuisden we naar een nieuwbouw woning aan de Jalinkstraat, we kwamen toen meer in het dorp en daar kwamen we toen vaker de kinderen uit het Vossenbosch tegen, ze zaten hoofdzakelijk op de Christelijke scholen.

Als schoolgaande jongen was je er een beetje bang voor want je kreeg er gauw ruzie mee als je hen te lang aan keek.

Bij het schoolvoetbal werden altijd de scholen met de Molukse voetballers kampioen want goed voetballen konden ze als de beste.

Ik weet nog dat ik keeper was en bij de tegenstander speelde Jafeth Patawala , wat kon die jongen hard schieten, als hij schoot dan draaide ik me al anders om.

Jafeth is later helaas verongelukt.

In 1966 werd bij onze buurt de Molukse wijk gebouwd.

In mijn tienerjaren kwamen we vaak de mooie Molukse meisjes tegen, ik durfde ze niet te benaderen want de jongens waren nogal jaloers.

Ik had toen en nog steeds een hekel aan ruzie.

In 1967 ben ik bij Wierden gaan voetballen en daar voetbalde ik met Joop Manusama, Henk Tuasela, Jan Siahaja, Jan Tulusa, Henk en George Oraile, allemaal goede vrienden geworden

Als jeugdleider kreeg ik Anis Mattitaputty, Ottie Pattiiha, Ben ? De Fretes onder mijn hoede , ook allemaal goede bekenden?

Paul ken ik voornamelijk van de stichting die de Pasar Maluku organiseert in samenwerking met de Historische Kring Wederden waarvan ik in het bestuur zit.

Via deze organisatie weer vele vrienden gemaakt onder de Molukse samenleving.

Met Dirk Hahury en Freddy Maulany jaren samengewerkt bij de Wierdense brandweer.

Ik voel me zeer thuis bij onze Molukse vrienden en ik kom er graag en wat zijn ze muzikaal of je ze nou een gitaar, keyboard in de handen geeft of je zet ze achter een piano of drumstel alles kunnen ze bespelen.

De angst van vroeger is nu begrip en verbondenheid geworden.