AfbeeldingWONING - H. Meutgeert ;
Interview met H. Meutgeert door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING).
Verhaal van: H. (Hendrik) Meutgeert ? Zwolle
Geboren: 23-04-1927 te Kampen
Hendrik moet in maart 1948 in dienst, hij weet dan al dat hij heel waarschijnlijk naar Indië moet.
Zijn regiment is bestemd voor Sumatra, de olievelden daar moeten veilig gesteld worden.
Hendrik zit bij de geneeskundige troepen, hij is hospik.
Ze worden in Rotterdam ingescheept op de Tabinta. Ze slapen in hangmatten.
Hij kan zich herinneren dat het mooiste gezicht is het over de railing hangen en het schip door de golven te zien klieven.
De parlevinkers in Port Said doemen op in zijn herinneringen. Er zijn van die slimmeriken die eerst laten betalen en daarna niets leveren. Maar de jongens aan boord staan klaar met de brandslang en als er niet vlug geleverd wordt gaat het water er op.
Als veel jongens al voor de Franse kust zeeziek zijn heeft Hendrik nergens last van. Hij krijgt het pas te pakken als ze in de Rode Zee zijn. Gelukkig duurt dit maar een paar dagen.
In Aden moeten ze kolen bunkeren en daarna gaat het rechtstreeks naar Sumatra, Palembang. Het is dan maart 1948.
Daar kan het schip niet aan de kust afmeren, maar gaat het voor anker en wordt er met landingsvaartuigen ontscheept.
Er zijn gewone stenen huizen, waarschijnlijk oorspronkelijk bestemd voor seizoenarbeiders, maar de woningen zijn wel primitief. Er moeten eerst latrines worden gebouwd.
Er is een mantri (inlandse hoofdverpleger) waar Hendrik samen de kampongs mee langs gaat. Van deze mantri leert hij veel, maar ook wordt hij geconfronteerd met vreemde ziektes (Framboesia, lepra, malaria).
De belangrijkste taak is natuurlijk de eventuele verzorging van de Nederlandse manschappen, maar dat is zo gering dat voor het bezoeken van de kampongs voldoende tijd over is.
De mantri is erg belangrij tropen en de tropische ziektes.
Hendrik kan vrij zelfstandig handelen, de militaire arts waar hij mee zou kunnen overleggen, of waar hij in zeer uitzonderlijke gevallen mensen naar moet doorsturen kent hij nauwelijks, ook al omdat dit soort contacten vrijwel niet voorkomt.
In Talam Akar en Praboeamoeli zit een arts voor de moeilijke gevallen.
Hij slaapt in de behandelkamer en na het wassen, scheren en ontbijt gaat hij op ziekenbezoek, het zijn over het algemeen zeer lichte gevallen, dan komen de inlanders uit de omgeving voor wat zalfjes en verbandjes.
Dan wordt hij ingedeeld bij een peloton dat van de ene naar de andere kampong trekt.
Dan volgt een noodgeval, er is in een kampong een pokkenepidemie geconstateerd en vrijwel alle inlanders moeten worden ingeënt. Langs de weg wordt een medische post gesitueerd en Hendrik gaat aan de slag om alle passanten in te enten. Op deze manier worden in de loop van tijd duizenden mensen voorzien van een pokkenkruisje.
Dat gaat met een en dezelfde kraspen, die voor al die mensen wordt gebruikt. Hendrik heeft niet anders. De pen wordt in de entvloeistof gedoopt en met die pen wordt dan een kruisje op de bovenarm in de huid gemaakt.
Hij komt daarna weer op zijn oorspronkelijke basis en leert daar een Nederlander kennen, een ingenieur van de Petroleum maatschappij die als hij klachten heeft zich graag laat behandelen door Hendrik. Deze man vraagt ook aan hem of hij na de acties niet definitief wil blijven.
Verder dan deze gedachte komt het niet, want het legeronderdeel gaat weer verkassen.
Omdat hij hospik is, hoeft Hendrik meestal niet mee op patrouille. Het is over het algemeen ook vrij rustig in deze omgeving en hoe het verder gaat in de rest van Indië, Java bijvoorbeeld, weten ze niet want van onderlinge communicatie is vrijwel geen sprake.
Het enige nieuws komt via de brieven die de jongens ontvangen uit Nederland, en dat gaat dan meestal
2009, 2009
{37DE42EB-A3E1-439A-B462-50D2AD96881F}